Cmentarz szczurów - Tomasz Hejnowicz (nagroda w Konkursowie 13)

Cmentarz szczurów - Tomasz Hejnowicz

Zazwyczaj szczury jako pierwsze uciekają z tonącego okrętu.
Wyczuwają niebezpieczeństwo i ratują swoje życie.
Są takie miejsca, skąd szczury nie mogą uciec.
To miejsca, które wybierają na ostateczny spoczynek.

Książka porusza wiele problemów społecznych, z jakimi spotykają się ludzie w każdym środowisku, w każdej firmie i w każdym kraju na świecie. Problemy te opisane są z dystansem i specyficznym poczuciem humoru. To poczucie humoru trzeba lubić i rozumieć. Jeśli podobają Ci się opowiadania Jaroslava Haska, Witolda Gombrowicza, filmy Woody'ego Allena lub specyficzny humor Monthy Pythona możesz odnaleźć wiele inspiracji autora tej opowieści. Jest w tym opowiadaniu duch "Ferdydurke" i jest też duch Orwellowskiego "Roku 1984". 

WSTĘP

Godzina siódma, minut czterdzieści. Cisza i chłód szkolnego budynku. Na początku długiego korytarza stoi mały chłopiec. Patrzy przez okno na puste, kwadratowe podwórko z jednej strony zamknięte budynkiem sali gimnastycznej. Kiwają się i skrzypią obwisłe, brązowe drzwi ubikacji. Hula wiatr po szerokiej klatce schodowej. Dlaczego nikogo tu jeszcze nie ma? Pozorny spokój ale coś w żołądku skręca. Nic się nie dzieje, a jednak strach zaczyna przenikać całe ciało. Słychać już jakieś stłumione głosy. Czy te głosy są w jego głowie? Słyszy niezrozumiałe upomnienia, wymagania, pretensje. Czuje niemoc i ośmieszenie. Zaczyna biec po długim korytarzu. Ucieka ale nie ma gdzie uciec. Dobrze wie, że na końcu korytarza są tylko zamknięte drzwi do szatni sali gimnastycznej. Pomimo tego biegnie, ledwo łapiąc powietrze chociaż za nim wcale nie widać prześladowców. Wpada w panikę. Zatrzymuje się, chce wyskoczyć przez okno tam gdzie jest pustka dziedzińca. Chwyta za klamkę, nie może otworzyć okna bo zardzewiała i zaklejona farbą klamka stawia opór. Okno jest za duże i za ciężkie. Oblewa go zimny pot, trzęsie się.

Budzi się. Dociera do niego świadomość. Uff. Jeszcze jest sierpień, ostatnie spokojne dni. Przecież dopiero za tydzień pójdzie do szkoły i, jak od wielu lat, będzie uczyć dzieci. Ten sen przytrafił się naszemu bohaterowi trzy razy. Za pierwszym razem sen pojawił się gdy był uczniem szkoły podstawowej, za drugim razem przed zimową sesją egzaminacyjną i za trzecim razem w sierpniu, właśnie przed rozpoczęciem kolejnego roku szkolnego.

Szczury, szczury, szczury szkolne. Biegają w podziemiach, pływają w fekaliach. Całe życie unikają wrogów. Żyją w tajemniczej społeczności. Potrafią łączyć się w grupy, które błyskawicznie zagryzą ofiarę. Potrafią ścigać się i bezlitośnie konkurować między sobą. Potrafią samotnie przeżyć w trudnych warunkach. Cała populacja nie do zaje...chania. A jednak na każdego z nich przychodzi kres. Gdzie umierają? Gdzie wybierają miejsce spoczynku? Otóż często wybierają podziemia szkół! Bo ten, który raz wejdzie do „szkoły” i na całe lata z nią się zwiąże już z niej nie potrafi wyjść. Nie zna innego świata, nie zamierza poznawać świata, obawia się innego świata i nie umie żyć w innym świecie. Wygodnie jest żyć z resztek i wśród nich skonać. Cmentarz szczurów.

Krzysztof – bohater opowieści „urodził się” w szkole. No, nie dosłownie w rozumieniu porodu na terenie szkolnej placówki. Nie urodził się zatem w szkole fizycznie lecz spędził w niej całe życie. Kiedyś dawno temu powstała „Opowieść wigilijna”. Oto przed Waszymi oczyma rozpoczyna się „Opowieść edukacyjna”.

Tomasz Hejnowicz (ur. 1958) przez całe życie był związany z oświatą i edukacją. Wraz z bratem i rodzicami, którzy byli pracownikami pewnej szkoły, mieszkał w niej do 25 roku życia. Był wychowawcą, nauczycielem i przedstawicielem oświatowych związków zawodowych. Studiował socjologię, ukończył pedagogikę oraz dodatkowe studia podyplomowe. Ponad 25 lat uczył informatyki i techniki. Mieszka w Poznaniu.

Opis pochodzi od wydawcy

Sponsorem nagrody jest wydawnictwo WFW

Więcej o Konkursowie 13 TUTAJ