31 maja 2014

Bookowo 5/2014 (17)

Jakoś wyjątkowo szybko skończył się kolejny miesiąc. No dobrze, nie skończył się jeszcze, ale niewiele brakuje. 

Ja właśnie jestem w drodze na wesele przyjaciółki i po raz pierwszy piszę posta korzystając z aplikacji na telefon. Zobaczymy jak wyjdzie, póki co nie mam na co narzekać :) poza tym, że piszę wolniej bo to jednak nie klawiatura komputera :) 

Nie przeciągając poniżej moje majowe nabytki. Znajdujecie coś dla siebie? Coś wyjątkowo polecacie? 

Chór sierot i Naturalna kuchnia od Burdy (wcześniej G+J Książki). Umarli nie kłamią, Ostateczny cel i Wyścig ze s śmiercią oczywiście od Miry. Z grubsza Wenus wybrane za punkty zdobyte na wortalu Granice. Wieczna tęsknota, Ucieczka oraz Podwójna tożsamość od Grupy Publicat. U na koniec choć zdecydowanie nie ostatnia pozycja od Otwartego - Hopeless. 

23 maja 2014

Błędy młodości („Dziewczyny z Danbury. Orange is the new black” Piper Kerman)

„Dziewczyny z Danbury. Orange is the new black” Piper Kerman
wyd. Replika
rok: 2013
str. 360
Ocena: 4,5/6




Think of all the roads
Think of all their crossings
Taking steps is easy
Standing still is hard
Remember all their faces
Remember all their voices
Everything is different
The second time around*
Młodość ma to do siebie, że wiele jej można wybaczyć. Wiele - ale niestety nie wszystko. Kto, w wieku lat nastu, nie robił rzeczy, które ludziom dorosłym nie przystoją? Imprezy do białego rana. Zadawanie się z nieodpowiednimi osobami. Postępowanie wbrew zasadom logiki i zdrowego rozsądku. Samo życie, prawda? Jak się okazuje, nie dla każdego... przynajmniej do czasu.

Piper Kerman pochodzi z Bostonu. Wbrew oczekiwaniom rodziny nie została ani prawnikiem, ani lekarzem, ani nauczycielem. Studiowała teatr i wśród bohemy czuła się najlepiej. Nie oznacza to jednak, że studia były strzałem w dziesiątkę. Szczerze powiedziawszy - ledwo udało jej się tę uczelnię ukończyć. Po dyplomie również nie zamierzała się ustatkować, teraz to dopiero miała plan - bawić się, eksperymentować, badać i doświadczać. Teraz miało się zacząć prawdziwe życie Piper. Mieszkała w Northampton w stanie Massachusetts i kochała to miejsce. Pracowała jako kelnerka, biegała i oddawała się kolejnym romantycznym przygodom z apetycznymi dziewczynami i chłopakami. Istna sielanka. Dość szybko związała się ściślej z Norą Jansen, która co prawda nie od razu, ale w końcu zupełnie zauroczyła Piper. Niestety Nora nie była niewinną studentką, czy spokojną i stateczną bizneswoman, choć do tej ostatniej zdecydowanie jej najbliżej. Mówiąc wprost nowa dziewczyna Piper parała się dość niebezpiecznym zajęciem - przemycała narkotyki oraz pieniądze i to na dość dużą skalę. Często więc znikała, wyjeżdżała na kilka dni, tygodni, miesięcy i zostawiała swoją dziewczynę samą. W końcu nadszedł ten dzień, gdy poprosiła Norę, by ta towarzyszyła jej w podróży do Indonezji. Był tylko jeden problem - Piper miała się tam dostać nieco inną trasą niż Nora. Tak zaczęła się jej niewielka przygoda ze światem przestępczym, która wiele lat później, odbiła się jej czkawką.

Dziewczyny z Danbury to powieść, a w zasadzie opowieść o tym, co wydarzyło się w życiu Piper Kerman. Kobieta z pełną otwartością snuje swoją historię, nie szczędząc czytelnikowi ani wesołych ani dołujących fragmentów. Lektura z pozoru wydaje się lekka i przyjemna, w rzeczywistości jest pełna zawiłości i skrywanych emocji. Pokazuje jak życie może się zmienić z powodu jednej złej decyzji podjętej w młodości pod wpływem impulsu. Nie ma lekko, a sprawiedliwość może się po ciebie upomnieć w każdej chwili. Nie ma znaczenia, że minął tydzień, miesiąc czy rok. Ba - czasem może ona zapukać do twych drzwi nawet po dziesięciu latach. I co wtedy?

Książka mi się podobała, ale nie powaliła mnie na łopatki. Wiem, że powstał na jej podstawie serial i chętnie go obejrzę, mam nadzieję, że będzie mi to dane i że przypadnie mi on do gustu. Dziewczyny z Danbury polecam, myślę, że warto sięgnąć po tę lekturę i dowiedzieć się, jak czasem życie się plącze i czym może się skończyć młodociana brawura.

Sil


*Regina Spektor - You've Got Time


21 maja 2014

Już wkrótce nadziei brakować nam nie będzie :)

Już 18.06.2014 ukaże się książka Hopeless - Colleen Hoover. Ja już się nie mogę doczekać, a wy? Wydaje mi się, że również :) Poniżej notka od wydawcy dotycząca tej pozycji, mam nadzieję, że umili Wam ona oczekiwanie na lekturę :)

Czasem odkrycie prawdy może odebrać nadzieję szybciej niż wiara w kłamstwa.
To właśnie uświadamia sobie siedemnastoletnia Sky, kiedy spotyka Deana Holdera.

Chłopak dorównuje jej złą reputacją i wzbudza w niej emocje, jakich wcześniej nie znała. W jego obecności Sky odczuwa strach i fascynację, ożywają wspomnienia, o których wolałaby zapomnieć. Dziewczyna próbuje trzymać się na dystans – wie, że Holder oznacza jedno: kłopoty. On natomiast chce dowiedzieć się o niej jak najwięcej. Gdy Sky poznaje Deana bliżej, odkrywa, że nie jest on tym, za kogo go uważała, i że zna ją lepiej, niż ona sama siebie. Od tego momentu życie Sky bezpowrotnie się zmienia.

Hopeless to znacznie więcej niż romans nastolatków. Dotyka trudnych tematów, odległych wspomnień i cierpienia tak potwornego, że zostało wyparte z pamięci.

Powieść polecają Marzena Rogalska (dziennikarka), Basia Kurdej-Szatan (aktorka), Maria Rotkiel (psycholog) oraz Eliza Wydrych-Strzelecka „Fashionelka” (blogerka). Książka podbija serca polskich czytelników, niektóre ich opinie zostały zamieszczone na kilku pierwszych stronach Hopeless.

19 maja 2014

Męka („Znak ostrzegawczy” Iwona Bińczycka-Kołacz)

„Znak ostrzegawczy” Iwona Bińczycka-Kołacz
wyd. Novae Res
rok: 2014
str. 314
Ocena: 3,5/6


Są książki, na które czeka się z utęsknieniem i które w zupełności spełniają oczekiwania czytelnika. Są powieści, po które będąc w pełni władz umysłowych na pewno byśmy nie sięgnęli. Zdarza się również, że lektury, po które sięgamy zupełnie nas zaskakują, niestety - nie zawsze pozytywnie. Wyczekiwane pozycje okazują się klapami roku, a te, po których spodziewamy się najgorszego mile nas rozczarowują. Jaki jest Znak ostrzegawczy? Dowiecie się ode mnie, czy chcecie przekonać się sami?

Opis jednej z nowości wydawnictwa Novae Res bardzo mnie zaintrygował. Czułam, że lektura pozwoli mi na przeżycie czegoś nowego, byłam wręcz pewna, że pozytywnego. Nie czekałam więc zbyt długo i wkrótce po jej otrzymaniu zaczęłam czytać. Trzy dni - taki był plan maksimum na zakończenie książki Iwony Bińczyckiej-Kołacz. Z tych kilkudziesięciu godzin jakie sobie założyłam wyszło ... dużo więcej. Znak ostrzegawczy czytałam małymi kroczkami przez trzy tygodnie. Początkowo nie wiedziałam co jest nie tak. Po zapoznaniu się z kilkoma kolejnymi stronami odkładałam powieść na półkę, albo po prostu zasypiałam. A przecież temat był ciekawy. Dwie kobiety. Przyjaciółki. Od lat się wspierające i pomagające sobie nawzajem. Obie mają swoje tajemnice i nie chcą, by ta druga je poznała. Obie pragną dla siebie zupełnie innego życia niż to, które prowadzą. No i w końcu przychodzi dzień, gdy wiedzą, że muszą coś zmienić.

Zarys fabuły - moim zdaniem bardzo dobry. Wiele sobie po tej książce obiecywałam. Niestety, dostałam nieciekawie skonstruowaną akcję, mało wiarygodny tok zdarzeń i nieprawdopodobne wręcz rozwiązania niektórych wątków. Bohaterki wychodzą na naiwne i tandetnie wręcz przewidywalne. W ich życiach dochodzi do licznych zawirowań, czasem nawet tragedii. Na ich obliczu należałoby spodziewać się dwóch reakcji - albo totalnej apatii, albo stawienia czoła przeciwnościom losu. Jednak ani Kamila ani Agata nie postępują zgodnie z moimi przewidywaniami. W zamian za to, niczym znamienite aktorki, wcielają się w rolę z płytkich seriali. Ucieczka. Poszukiwanie samej siebie. Kupowanie domu. Nie kojarzy się Wam to z czymś? Mnie aż za bardzo i szczerze, nie chciałam czytać kolejnej tego typu książki. I naprawdę się takowej nie spodziewałam. Autorka wybrała jednak taką, a nie inną drogę, co sprawiło, że Znak ostrzegawczy nie stanie się moją ulubioną powieścią. Nie będzie nawet lubianą. Niestety.

To jednak nie oznacza, że nie powinniście sięgnąć po tę powieść. To, że ja nie lubię tego typu historii nie oznacza, że inni nie powinni ich czytywać. Wiem, że wielu osobom takie schematy odpowiadają. I właśnie tym czytelnikom polecam Znak ostrzegawczy.


Sil

11 maja 2014

Dar Julii - wkrótce w księgarniach

Wczoraj wieczorem miałam przyjemność przeczytać kilka pierwszych rozdziałów Daru Julii - Tahereh Mafi i powiem Wam coś. Będzie się działo. Będzie bolało i będzie... mam nadzieję, że będzie jednak pozytywnie. Bo tych kilkanaście stron udostępnionych mi przez wydawcę książki, czyli przez Otwarte, nie tylko mną wstrząsnęły, ale i maksymalnie zdołowały. Niewiele brakowało, bym się popłakała. Na szczęście w ostatnich czytanych akapitach zaczęła się akcja i... nie będę Wam zdradzała co się będzie działo, mam jednak nadzieję, że kolejne rozdziały będą bardziej pozytywne i całość zakończy się bardziej happy niż się zaczęła...



Poniżej kilka informacji o książce


Jestem klepsydrą.

Siedemnaście lat przesypało się przeze mnie i pogrzebało mnie w mym własnym wnętrzu. Czuję, że mam zrośnięte, ciężkie od piasku nogi, umysł przepełniony ziarenkami wahania i niedokonanych wyborów, tracę cierpliwość, w miarę jak czas przecieka mi przez ciało.

Mała wskazówka poklepuje mnie na raz, dwa, trzy i cztery, szepcząc:

dzień dobry, wstawaj, rusz się,

obudź się

obudź się.


Julia już wie, że tylko ona może zatrzymać Komitet Odnowy. Ale aby go pokonać, potrzebuje pomocy kogoś, komu nigdy nie potrafiła zaufać - Warnera. Podczas współpracy z nim przekona się, że nie wszystko, co wie o nim i o Adamie, jest prawdą.

Trzeci tom bestsellerowej serii o losach Julii, która podbiła serca czytelników na całym świecie.

Premiera 21 maja 2014 roku.

8 maja 2014

Zmysły („Mroczne umysły” Alexandra Bracken)

„Mroczne umysły” Alexandra Bracken
wyd. Otwarte
rok: 2014
str. 456
Ocena: 5/6




If I should stay,
I would only be in your way.
So I'll go, but I know
I'll think of you ev'ry step of the way.*

Pustka w głowie. Absolutny brak czucia w kończynach. Uczucia jakby skute lodem. Nie można patrzeć w przeszłość. Bo jej już nie ma. I nie będzie. Tak jest dobrze, musi być. Wystarczy zapomnieć.

Ruby jest jeszcze dzieckiem, gdy w Stanach Zjednoczonych wybucha epidemia dziesiątkująca dzieci w wieku szkolnym. Jedna z pierwszych ofiar w szkole Ruby umiera na oczach dziewczynki. W jednej chwili rozwodzi się nad muchą w jej jedzeniu, a w następnej już jej nie ma. Wkrótce świat ogarnia panika. Buduje się ośrodki, do których odsyłane są potencjalnie chore dzieci. Rodzice dopatrują się u swoich pociech choćby najmniejszych dowodów na to, że coś jest z nimi nie tak. A gdy to widzą - natychmiast reagują i przekazują chorych w ręce Sił Specjalnych Psi. Rehabilitacja - tak rząd nazywa plan naprawy młodzieży wysyłanej do nowo powstałych ośrodków. Jak to wygląda w rzeczywistości wiedzą tylko ci, którzy tam trafili.

W dniu swoich dziesiątych urodzin Ruby zostaje zabrana z domu. Jeszcze w piżamie, ładowana jest wraz z dziesiątkami innych dzieci do szkolnego autobusu, który kieruje się do Thurmond. Już sama podróż jest dość wyczerpująca i przerażająca, ale to, co dzieje się na miejscu, przechodzi wszelkie oczekiwania. Dzieci w maskach, dzieci wpływające na decyzję dorosłych. Dzieci rzucające przedmiotami... i to nie wszystko. Ruby nie jest w stanie przejść nad tym do porządku dziennego, modli się by nie być Pomarańczową. Nie chce, nie chce, nie chce... i nie jest. Zostaje zaklasyfikowana jako Zielona, ale czy właściwie?

Sześć lat później, niespodziewanie dla samej siebie, Ruby ląduje w Infirmerii. Cała zakrwawiona badana i przepytywana jest przez doktor Begbie. Coś jest nie tak, zdecydowanie. Jak doszło do tego, że trafiła w to miejsce? To był Biały Szum, ale jakiś taki... inny. Ta wyjątkowo nieprzyjemna forma perswazji stosowana przez władze Thurmond, zawsze źle działała na Ruby, ale tym razem spowodowała znacznie większe szkody. W Infirmerii okazuje się, że dziewczynie grozi niebezpieczeństwo, otrzymuje tabletki, które ma zażyć przed snem i... po tym wszystko w jej życiu się zmienia. Czy na lepsze? By się tego dowiedzieć koniecznie należy sięgnąć po Mroczne umysły.

Przyznam, że obawiałam się tej powieści, a jednocześnie niezmiernie pragnęłam jak najszybciej się w nią zagłębić. Podczas samej lektury cały czas się zastanawiałam, czy będą kolejne części, czy też jest to zamknięta historia. Szczerze powiedziawszy kibicowałam tej drugiej opcji, bo chciałabym w końcu przeczytać coś, co po zakończeniu nie powodowałoby ściskania w dołku. Niestety, pod sam koniec zorientowałam się, że na grzbiecie dzierżonej lektury widnieje wielka jedynka. To jasno przesądziło o tym, czy mam do czynienia z serią, czy też nie...

Najnowszą powieść Alexandy Bracken czyta się fenomenalnie. Całość utrzymana jest w klimacie sensacji. Są pościgi, ginący ludzie i strach przed tym, co czyha tuż za rogiem. Czytelnik zagłębia się w opowieść Ruby, która bardzo długo nie ujawnia, ani co czuje, ani co potrafi. Boi się sama siebie i obawia się, że może zrobić krzywdę otaczającym ją ludziom. Zresztą, nie jest to nieuzasadniony strach.

Mroczne umysły mnie przygniotły, przytłoczyły i zawładnęły mną całą. Kończyłam czytać późno w nocy i... płakałam. Płakałam, bo wiedziałam jak postąpi na końcu Ruby. Wiedziałam, że nie ma innego wyjścia, ale równocześnie strasznie było mi jej żal. Bo..., nie, nie mogę zdradzić, jak zakończyła się ta powieść. Jedno jest pewne - książka wgniata w fotel i nie pozwala o sobie zapomnieć. Już nie mogę doczekać się jej kontynuacji, oby nie trwało to zbyt długo. Z całego serca polecam, naprawdę warto przeczytać.

Sil


*Whitney Houston - I will always love you

Baza recenzji Syndykatu ZwB

5 maja 2014

Na bezrybiu? („Ogień” Mats Strandberg, Sara S. Elfgren)

„Ogień” Mats Strandberg, Sara S. Elfgren
wyd. Czarna Owca
seria: Engelfors
rok: 2013
str. 696
Ocena: 3/6


Gdy pół roku temu czytałam Krąg miałam co do tej pozycji pewne wątpliwości. Uważam jednak, że w życiu trzeba być twardym, a nie miękkim, wzięłam się więc w garść i przeczytałam książkę do końca. Po jej zakończeniu stwierdziłam, że w sumie, po niemal sześciuset stronach było nawet dobrze. Co jakiś czas wracały do mnie fajne fragmenty tej powieści, a to bardzo dobrze. Równocześnie przez wiele miesięcy nie byłam w stanie sięgnąć po kolejną część serii, pomimo tego, że znajdowała się ona w mojej biblioteczne. Kilka razy byłam niezmiernie blisko - ale zawsze się poddawałam. W końcu uświadomiłam sobie, że nigdy jej nie przeczytam i jedyny sposób na to, by ukazała się recenzja tej książki, to jej przekazanie młodszemu pokoleniu. Byłam przekonana, że komu jak komu, ale mojej siostrze ta seria przypadnie do gustu. Możecie się jedynie domyślać, jakie było moje zaskoczenie, gdy przeczytałam jej recenzję... Chyba rodzinnie niezupełnie przepadamy za tą serią. Ze swojej jednak strony chciałabym powiedzieć, że po książkę warto sięgnąć, by się na własnej skórze sprawdzić, o co ten cały szum.

Sil

Minoo, Linnea, Anna-Karin, Vanessa i Ida spotykają się po przerwie wakacyjnej w szkole. Wszystkie dźwigają na swoich ramionach brzemię magii. To one zadecydują czy świat zostanie zniszczony.
Dziewczyny muszą ćwiczyć swoje magiczne zdolności, które odkryły całkiem niedawno, bo bez nich nie są w stanie przeciwstawić się demonom. Lecz w jaki sposób mają to robić, kiedy do miasta przybywa Rada, która wyraźnie zakazuje używania magii, a jeśli ktoś złamie zasady - grozi mu kara? Na domiar złego w mieście zaczyna działać Pozytywne Engelsfors, czyli tajna sekta.
Czy dziewczyny poradzą sobie z demonami? Jak wszystko się dalej potoczy? Aby się tego dowiedzieć, musicie przeczytać Ogień!

Szczerze mówiąc…. Ta książka nie spodobała mi się ani trochę, nie dobrnęłam nawet do połowy. Czytało mi się źle i straaasznie powoli. Fabuła…. No cóż, chyba łatwo domyślić się, jakie będzie zakończenie. Nie przekonują mnie żadne magiczne moce, ani nic w tym stylu, wolę książki bardziej… „przyziemne”, że tak powiem. Albo i nie, bo w końcu kto powiedział, że fanfici są przyziemne? Nie ważne… Ja osobiście nie poleciłabym tej książki żadnemu z moich znajomych, nie wspominając już o obcych ludziach…

Podsumowując, jedyne co czułam podczas czytania, to znudzenie totalne i chęć wyrzucenia książki przez okno, byleby więcej na nią nie patrzeć…. Niestety, z racji tego, że to nie moja książka, nie mogłam tego uczynićL.
Grrr, ja taka niedobra, jak to tak? Wyrzucać książkę przez okno? Możecie mnie za to zlinczować :P


Vic