Po pierwsze – nie zapomnij („Braterstwo krwi” Agnieszka Lingas-Łoniewska)

PREMIERA KSIĄŻKI 17 PAŹDZIERNIK 2012


„Braterstwo krwi” Agnieszka Lingas-Łoniewska
seria: Zakręty losu
wyd. Novae Res
rok: 2012
str. 328
Ocena: 6/6

Nie ma co ukrywać faktu, że należę do grona najwierniejszych fanów twórczości Agnieszki Lingas-Łoniewskiej. Dotychczas przeczytałam, od  deski do deski, w tę i nazad i w każdy inny możliwy sposób wszystkie powieści tej autorki. I jedno mogę powiedzieć z pełną świadomością i odpowiedzialnością za własne słowa – nie żałuję ani jednej sekundy poświęconej na wspomniane lektury. Nie raz, nie dwa zdarzało mi się z powodu jej książek „delikatnie” zarwać noc, albo wcale nie pójść spać. Później cały dzień „odchorowywałam” ten fakt, nieustannie wspominając co też wydarzyło się w czytanej właśnie przede mnie powieści i myśląc o tym, jakie czekają mnie wrażenia gdy wrócę do lektury. Na wydanie Braterstwa krwi czekałam, jak zresztą wielu czytelników, niezmiernie długo. Co i rusz docierały do mnie informacje, że to jeszcze nie teraz, że przełożono premierę, że należy poczekać. Na szczęście ten okres w końcu można uznać za przeszły. Niektórzy, tacy jak ja, już dziś dzierżą w dłoniach tę pozycję. Inni już za kilkanaście dni ją zdobędą. Wraz z drugą częścią przygód braci Borowskich pojawi się na rynku reedycja części pierwszej (ze zmienioną okładką) oraz część trzecia, zatytułowana bardzo tajemniczo – Historia Lukasa, również z inną niż pierwotnie zapowiadano okładką.

On – najszczęśliwszy na świecie mężczyzna, w końcu może powiedzieć, że marzenia się spełniają. Ona – zakochana po uszy kobieta, która oddzieliła swoją teraźniejszość i przyszłość od przeszłości grubą czarną kreską. Oboje na co dzień nie wspominają tego, co miało miejsce w ich życiu kilka lat wcześniej. Zapomnieli, albo przynajmniej udają przed sobą i otaczającym ich światem, że cokolwiek złego kiedykolwiek się wydarzyło. Istnieje tylko to co jest TU i TERAZ. A w danej chwili są to tylko i wyłącznie ONI. Tak jest do momentu odebrania przez Krzysztofa Borowskiego telefonu, który zmienia ich, a przynajmniej jego, dotychczasowe życie. Bo przerażająca przeszłość postanowiła się o nich upomnieć w jeden z najokrutniejszych sposobów. Mężczyźnie wydaje się, że nie ma wyboru. Musi wejść po raz drugi do tej samej, przysłowiowej rzeki, i zrobić to, czego nie miał już robić nigdy więcej w życiu. Przy okazji podejmuje jeszcze jedną decyzję, która może zaważyć na jego dalszych losach – postanawia nie informować żony, że coś jest nie tak. A przecież Kaśka jest najbliższą mu na świecie osobą, prawda? Jaki wkład w ich przyszłe życie będzie miał odsunięty na boczny tor Łukasz Lukas Borowski? Czy mężczyźnie uda się zmienić? Czy odnajdzie szczęście w tym parszywym świecie? Przekonajcie się sami.

Zmiana okładek całej serii ma jeden zasadniczy plus – czytelnikom przybędzie w biblioteczkach jedna dodatkowa pozycja. Bo w końcu jaki fan serii darowałby sobie zakup ponownie pierwszej części, skoro ta wydana kilka lat temu nie pasuje już do pozostałych? No ja na pewno się skuszę. Drugą dodatkową zaletą jest to, że okładki bardziej rzucają się w oczy. W zasadzie wprost można z nich wyczytać jaka jest myśl przewodnia danej pozycji. Poprzednie obwoluty, zaprezentowane przez wydawcę przy premierze Zakrętów losu kryły w sobie pewną tajemnicę, pobudzały wyobraźnie, zmuszały do myślenia. Były zdecydowanie bardziej sensacyjno-dramatyczne. Nowe okładki są czytelniejsze i jakieś takie bardziej… sama nie wiem, pożądliwe? Mnie osobiście książki z kobietą na okładce nie bawią, zaraz mam wrażenie, że otrzymam nic nie wnoszące romansidło. Facet, cóż.. facet to facet. Mężczyźni od zawsze mają ogromny wpływ na kobiety i wydaje mi się, zresztą chyba podobnie jak i wydawnictwu Novae Res, że to właśnie jakiś „pan” powinien grać pierwsze skrzypce na okładkach książek tej autorki. I tak oto Braterstwo krwi dzięki męsko-żeńskiej obecności na obwolucie zyskało zupełnie nowy wymiar. Co prawda, nie do końca jestem przekonana do pani, która na okładce zakrywa sobie oczy jak w ciuciubabce, ale to tylko moje osobiste zdanie. Reszta jak najbardziej mi się podoba. Zresztą z tego co wiem, w okładce po rozesłaniu egzemplarzy recenzenckich dokonano jeszcze kilku zmian, zapewne wszystkie na plus.

Fabuła powieści niczym nie odbiega od tego, czego się spodziewałam, równocześnie będąc bardzo… niespodziewaną. Wiem, pokrętne to moje rozumowanie, ale tak właśnie jest. Agnieszka Lingas-Łoniewska pisze w konkretny sposób. W jej powieściach nie ma miejsca na kompromisy. Kocha się bezgranicznie, a jak się nienawidzi – to grobowej deski, chyba że… no właśnie. Chyba, że ktoś odkupi swoje winy. Pokuta nigdy nie jest łatwa, niejednokrotnie jej wielkość znacznie przewyższa wagę popełnionych wcześniej błędów. Jest tak z jednego zasadniczego powodu – by nie popełnić drugi raz tego samego błędu. I bohaterowie Braterstwa krwi nie popełniają – przynajmniej zdecydowana ich większość. Bo i od tej reguły są oczywiście wyjątki. Gdy jedni prą do przodu i starają się za wszelką cenę pokazać światu swoje nowe, lepsze oblicze, inni popadają ze skrajności w skrajność, przez co popełniają ponownie równie głupie błędy jak poprzednio. Na szczęście nad całością czuwa opatrzność, dzięki której bohaterom udaje się wyjść z największych opresji, choć… i to ostatnie nie jest takie pewne. Bo czy kiedykolwiek można tak zupełnie zapomnieć? Czy można całkowicie wybaczyć? Czy da się pozbyć wszystkich, piętrzących się w życiu przeszkód? Czy to możliwe, by gdzieś tam, za zakrętem losu, wiodła prosta ścieżka prowadząca do niezbadanego dotąd szczęścia? Jest tylko jeden sposób, by się tego dowiedzieć. Lektura Braterstwa krwi odpowie, jeśli nie na wszystkie, to na zdecydowaną większość z tych pytań.

Całość, jak to zwykle ma miejsce w przypadku powieści tej autorki, jest bardzo hipnotyzująca. Czytelnik już od pierwszych zdań wpada w sidła Zakrętów losu, z których nie jest w stanie się wyplątać, aż do momentu, w którym zostaną ode naprostowane, a to trwa, wbrew pozorom, dość długo. Bo w Braterstwie krwi akcja goni akcję, a każda kolejna, nawet niewielka tragedia, pociąga za sobą lawinę niekończących się konsekwencji. Bohaterowie w jednej chwili przepełnieni radością, już w następnej popadają w totalną rozpacz, bo ich życie nagle się załamuje. Na szczęście nie mamy do czynienia z miękkimi i poddającymi się przeciwnością ludźmi. Zarówno Krzysiek jak i Katka kryją w sobie wielkie pokłady męstwa, dzięki którym są w stanie uporać się z niejednym problemem – potrzebują do tego jedynie odrobiny czasu. Jeszcze twardszy od nich, jak zwykle zresztą, okazuje się być starszy brat Krzyśka, Łukasz, który czuje głęboką odpowiedzialność za tragiczne losy wielu osób. Zresztą chyba każdemu czytelnikowi Zakrętów losu wiadomo, że nie jest to nieuzasadnione poczucie winy. Mężczyzna postanawia więc odpokutować w najtrudniejszy z możliwych sposobów. Według niego istnieje tylko jedna kara za jego grzechy. Jaka? Chyba nietrudno się domyślić.

Muszę się szczerze przyznać, że byłam wielką antyfanką Lukasa. Po Zakrętach losu… po prostu nie byłam w stanie przełknąć faktu, że w kolejnej części sagi zetknę się z tą kreaturą ponownie. Odrzucało mnie, nie chciałam o nim czytać, nie interesowało mnie to, jak dalej potoczy się jego życie. Złych ludzi nie lubię, a za takiego właśnie go uważałam. Wielki starszy brat. Pan losu, pan siebie, pan otoczenia. Nic nie jest ważne poza nim i jego osobistym szczęściem. Motto: po trupach do celu spokojnie według mnie mógł nosić wytatuowane na czole. Za takiego potwora go miałam. I z takim podejściem rozpoczęłam lekturę Braterstwa krwi. Z góry zdecydowałam, że nie będę jego fanką, a potem… cóż, potem przeczytałam książkę. I musiałam zrewidować moje postanowienia.

Braterstwo krwi czyta się wyśmienicie. Książka wzrusza, wzburza, nęci i pobudza. Każdy kolejny rozdział wnosi coś istotnego do całej opowieści. Wprowadzenie nowych postaci nie tylko nie pogorszyło odbioru całości, ale bardzo wzbogaciło całą powieść. Ja jestem urzeczona i z niecierpliwością wyczekuję już października, gdy razem z Braterstwem krwi na rynku pojawi się Historia Lukasa. Zdecydowane must have w mojej jesiennej liście życzeń. Gorąco zachęcam do lektury wszystkich, bez względu na płeć, wiek i upodobania literackie.

Za książkę dziękuję autorce oraz Wydawnictwu Novae Res

Baza recenzji Syndykatu ZwB