Życie to księga, której lepiej nie wertować zbyt wnikliwie

„Pałac Północy” Carlos Ruiz Zafón

wyd. Muza

rok: 2011

str. 287

Ocena: 5/6

Pam, pabam, pabababam… stukam palcami w stolik, wpatrując się w migający kursor na ekranie laptopa. Lekturę Pałacu Północy autorstwa Carlosa Ruiz’a Zafón’a mam już za sobą. Staram się poukładać sobie w głowie poznaną właśnie historię. Zakwalifikować ją jakoś. Przypiąć odpowiednią metkę. Postawić na właściwej półce. Choć staram się jak mogę, niezupełnie mi się to udaje. Jedna książka – milion myśli. Setki ścieżek, którymi można podążyć. Która z nich jest tą właściwą? Którą autor traktował priorytetowo? Wciąż nie wiem.

Cała historia zaczyna się w maju 1916 roku, w Kalkucie. Jest północ. Nad wodami rzeki Hooghly unosi się nocna mgła. Ciszę przerywają wiosłowanie. Trwa pościg, którego stawką jest życie pasażerów pierwszej łodzi, kierowanej przez porucznika Peake’a. Cudem dociera do brzegu. Jego celem jest dotarcie do północnej części Kalkuty. To właśnie tam mieszka Aryami Bose, babka bliźniaczych niemowląt, których życie znajduje się w niebezpieczeństwie. Operacja udaje się, jednak to nie koniec problemów. Prawdziwe zło czai się tuż za rogiem, Aryami zmuszona jest podjąć decyzję, która zaważy o przyszłości dzieci. Rozdziela je. Szesnaście lat później poznajemy grupę przyjaciół, należących do klubu Chowbar Society. Isobel, Roshan, Siraj, Michael, Seth, Ben i Ian to nastolatki z sierocińca St. Patrick’s, który wkrótce, ze względu na wiek, zmuszeni będą opuścić. Jednak nim to się stanie, radykalnie zmieni się ich życie. Czy będzie to zmiana na lepsze? Czy wszystkim członkom klubu uda się dożyć dorosłości? Czy koszmar przeszłości powróci? Któremu z członków grupy zagraża niebezpieczeństwo? To tylko kilka pytań, które zaprzątać będą Wasze umysły podczas lektury „Pałacu Północy”. Na większość z nich znajdziecie odpowiedź. Będą jednak i takie, które na zawsze pozostaną otwarte.

Powieść Zafón’a pochłonęła mnie zupełnie. Zawładnęła moim umysłem i przeniosła do Kalkuty lat trzydziestych XX wieku. Wraz z bohaterami powieści przemierzałam kręte uliczki tej kolonii brytyjskiej, poznawałam ich kulturę. Poczułam nienawiść, którą darzyli Anglików. Na własne oczy zobaczyłam, co ta nienawiść potrafi zrobić z człowiekiem. Gdy połączy się ją z koszmarem przeżytym w dzieciństwie, powstaje wcielone zło. Zło, które nie sposób zniszczyć. Do wojny z tym złem stanie wspomniana wcześniej grupa przyjaciół. Kto zwycięży w tej nierównej walce? Przekonajcie się sami.

Niezwykle trudnym zadaniem jest postawienie tej książki na właściwej półce. Gdy brałam ją do ręki, miałam wrażenie, że czeka mnie pasjonująca podróż, z nieco nadprzyrodzoną powieścią przygodową. Nie mówię, że tego nie otrzymałam. Skłamałabym jednak, stwierdzając że jest to powieść przygodowa dla młodzieży. Dla mnie był to przede wszystkim pasjonujący, trzymający w niepewności do ostatnich stron, kryminał. Miejscami dramat. Horror, który nie chce się skończyć. Koszmar, z którego nie da się obudzić.  Istna wybuchowa mieszanka. Wywarzona w taki sposób, by nie pozwolić czytelnikowi na dokonanie odpowiedniej klasyfikacji.

Polecam tę książkę zarówno wielbicielom powieści przygodowych jak i pasjonatom doskonale zbudowanych kryminałów. Tym drugim chyba nawet nieco bardziej niż pierwszym. Ja czuję się w pełni usatysfakcjonowana tą lekturą. Powiem Wam jeszcze, iż do końca byłam zwodzona przez autora. Nie udało mi się odgadnąć, czym jest wspomniane przeze mnie zło. A gdy przeczytałam rozwikłanie zagadki… nie mogłam uwierzyć. Bo wszędzie czaiły się podpowiedzi, których nie potrafiłam połączyć w całość. Nie pozostaje mi nic więcej, jak zachęcić Was do lektury „Pałacu Północy”. 

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Muza