Gdzie oczy poniosą… („Uciekinierka” Iny Lorentz)

„Uciekinierka” Iny Lorentz

wyd. Sonia Draga

rok: 2011

str. 472

Ocena: 4/6

Wbrew temu, co można by pomyśleć na pierwszy rzut oka, Iny Lorentz nie jest tą osobą, za którą się podaje. Jak to, ktoś mógłby zapytać. Ano tak, bo choć Iny Lorentz jest rzeczywistą osobą, to wpis na okładce „jej” książek jest jedynie pseudonimem artystycznym. Powieści opatrzone tym imieniem i nazwiskiem, od kilku lat świetnie sprzedające się na rynku niemieckim, tak naprawdę tworzone są przez parę pisarzy: Elmara Marona i wspomnianą wyżej Iny Lorentz. Nie często zdarza mi się czytywać książki napisane przez więcej niż jedną osobę, a już wyjątkową rzadkością w moim wykonaniu jest sięganie po powieści niemieckie. Czemu? W sumie jakoś zawsze mi się wydawało, że jak książkę napisał Niemiec to będzie ona ciężka i niestrawna. Po Uciekinierkę sięgnęłam jednak bez wiedzy na temat pochodzenia autorów i przyznam, że pewnie dzięki temu wykazałam się bezstronnością. Bo książka… bynajmniej nie była toporna.

Otylii Willinger, córce Eckhardta, jednego z najważniejszych kupców w Tremmlingen, nigdy w życiu niczego nie brakowało. Kochający ojciec od zawsze ją rozpieszczał i pozwalał jej na swobodne wyrażanie własnego zdania. Wszystko zaczyna się zmieniać, gdy ojciec Tilli podupada na zdrowiu. Dziewczyna skupia się na opiece nad rodzicem i za wszelką cenę pragnie spełnić jego każde życzenie. A największym pragnieniem Eckhardta, zaraz po tym, by jego córka poślubiła Damiana Lauksa, syna jego najlepszego przyjaciela, jest wyruszenie na pielgrzymkę do Santiago de Compostela. Wiele lat wcześniej Willinger złożył śluby zobowiązujące go do odwiedzenia Hiszpanii i grobu świętego Jakuba. Teraz, czując że zbliża się kres jego ziemskiej wędrówki, pragnie wyzdrowieć i dopełnić złożonego przyrzeczenia, czuje jednak, że może mu się nie udać. Postanawia więc zobligować do pielgrzymki swego syna – Otfrieda. Okazuje się jednak, że jego potomek ma zamiar mu się przeciwstawić i to w dość brutalny sposób. Koniec końców Tilli zostaje sierotą, a jej brat postanawia wydać ją za największego wroga swego ojca – Wita Gurtlera. Na tym oczywiście tragiczne wydarzenia w życiu Otylii się nie kończą. Czy uda się jej wrócić do czasów, gdy nie musiała bać się następnego dnia? Czy w swoim życiu zazna jeszcze choć odrobinę miłości? Czy ostatnie życzenie jej ojca zostanie spełnione? A jeśli tak, to kto uda się do dalekiej Hiszpanii? Na te, i nie tylko na te pytania, odpowiedź znajdziecie podczas pasjonującej, czasem wzruszającej, a miejscami nawet przerażającej lektury Uciekinierki autorstwa Iny Lorentz.

Czy książka mi się podobała? Chyba mogę powiedzieć, że tak, choć nie była to łatwa lektura. Cała historia osadzona została w zamierzchłych czasach, gdy kobiety nie miały za wiele do powiedzenia. Liczyli się jedynie mężczyźni i to oni mieli pierwsze i ostatnie słowo. O tym, z kim kobieta spędzi resztę życia decydowała rodzina i wielkość posagu, jaki dla niej uzbierano. Wiek, aparycja, inteligencja… były to jedynie poboczne przymioty, które mogły, ale wcale nie musiały, mieć wpływ na decyzję mężczyzny o ożenku. W książce zirytowała mnie początkowa uległość dziewczyny wobec brata i decyzji, które podejmował w jej imieniu. Denerwowało mnie również, gdy z kamienną twarzą Tilli pozwalała, by ją upokarzano i poniżano. Byłam jednak pełna podziwu, gdy w końcu postanowiła postawić na swoim i wyruszyć przed siebie, gdzie oczy poniosą, albo raczej, gdzie serce wskaże. Jej dalsze perypetie, rozpisane w kilku częściach, w kilkudziesięciu rozdziałach, na kilkuset stronach, są bardzo pasjonujące, choć nie zawsze opisane tak, jakbym ja to widziała.

Czy było warto poświęcić kilka dni, by zapoznać się z lekturą najnowszej, wydanej w Polsce, powieści Iny Lorentz? Wydaje mi się, że tak. Choć nieczęsto czytuję powieści historyczne, to muszę przyznać, że ta bardzo mnie zaintrygowała. Do tego, jak wspomniałam na wstępie, miałam okazję przekonać się, że literatura germańska wcale nie jest taka zła, jakby mogło się wydawać. Język, jakim posługują się autorzy książki niczym do siebie nie zraża. Jedyne „ale”, jakie mogę mieć do zakończonej właśnie lektury jest takie, że sporo dialogów znajdowało się w tekście, za czym nie przepadam. Więcej zarzucić powieści nie mogę. Napisana została w sposób ciekawy i przemyślany. Historia jest wciągająca i niepozwala czytelnikowi się od siebie oderwać. Polecam.

Za książkę dziękuję Portalowi Duże Ka i Wydawnictwu Sonia Draga