Własne stado („Czarownica” Anna Klejzerowicz)

„Czarownica” Anna Klejzerowicz

wyd. Prószyński i S-ka

rok: 2012

str. 264

Ocena: 5,5/6

Czarownicę chciałam przeczytać odkąd się o niej dowiedziałam. I przeczytałam. Wy też powinniście. Dlaczego? O tym dowiecie się, mam nadzieję, z poniższego tekstu.

Michał to typowy karierowicz. W zasadzie niewiele rzeczy liczy się w jego doczesnym życiu. Jest on i… jego rzeczy. Ma auto, mieszkanie, jest współwłaścicielem cieszącej się uznaniem na rynku firmy komputerowej. Ma pieniądze. Ma znajomych, których nawet czasem nazywa przyjaciółmi… choć czy to faktycznie są przyjaciele? Widuje się z nimi od okazji do okazji, wysłuchuje co wydarzyło się w ich życiach, opowiada co tam u niego, potem jedno, drugie piwo, jakaś kiełbaska, pieczony ziemniak, jeszcze jedno piwo i trzeba powoli się zbierać. Szybkie buzi – buzi, papa, zobaczymy się wkrótce, tak obiecuje, że będę Was częściej odwiedzał i Michała już nie ma. Tak jakby się nigdy nie zjawił. Raz, raz – on już jest w mieście i zapomina o tym co było. Tak przynajmniej wyglądała jego dotychczasowa egzystencja. Aż do czasu gdy Jolka i Piotr, najbliżsi znajomi naszego bohatera powiedzieli, że w wiosce, do której w ostatnim czasie przenieśli się z wielkiego miasta, jest działka na sprzedaż. Początkowo Michał traktował oglądanie tego terenu jako kolejny przykry obowiązek w życiu przyjaciela rodziny. A niech tam im będzie, szybciej zobaczę, szybciej dadzą mi spokój. Jednak gdy Michał już dojechał do wspomnianej wioski okazało się, że… nie wie, gdzie dokładnie mieszkają ci jego znajomi. Nie dla niego jednak takie przeszkody, w końcu czubek języka za przewodnika i do przodu. Tak trafił Michał pod chatkę Baby Jagi, nad którą pieczę sprawowała piękna rudowłosa, dość nieprzyjazna kobieta – bezsprzecznie kociara. To ona, choć niechętnie, wskazała kierunek, w jakim nasz bohater powinien się udać. To ona, nie kto inny, zagościła w snach Michała. I to ona stała się przyczyną jego wielkiego upadku. Bo jak inaczej można nazwać nagłą decyzję o zakupie ziemi, wybór projektu domu i rozpoczęcie budowy z dnia na dzień, tak by jeszcze tego roku, tego lata, zamieszkać w zapomnianej przez Boga i ludzi mieścinie? Szczęściem? Zrządzeniem losu? Uśmiechem życia? Nieee, na pewno nie J. No, a właśnie dla Michała przeprowadzka okazała się spełnieniem nieznanych wcześniej marzeń. A ta kobieta, ta ruda kociara, ta Czarownica… no właśnie, kim okazała się być? By się tego dowiedzieć koniecznie musicie sięgnąć po najnowszą powieść Anny Klejzerowicz.

Na rynku wydawniczym, rzadko ale jednak, zdarzają się takie perełki, które czytelnicy przegapiają. Nakład tych książek jest niewielki, wydawca nie za bardzo liczy się na rynku, autor jest nieznany. Nikt się o nich nie dowiaduje i przechodzą bez echa. Bywa również tak, że większość niezbędnych czynników do sukcesu powieści zachodzi, a i tak nic się nie dzieje. W sumie trudno stwierdzić więc, co decyduje o tym, że o danej pozycji się mówi – i to pozytywnie. W świecie blogerów zdecydowanie czynnikiem plasującym daną pozycję wyżej niż inne jest to, czy jest ona udostępniona przez Wydawcę do recenzji. No i czy się z danym Wydawcą współpracuje. Jasne, że czyta się również książki, które kupuje się samemu, robi się to jednak zdecydowanie rzadziej niż pozycje recenzenckie. Po Czarownicę sięgnęłam bo znam i cenię sobie autorkę. Książkę kupiłam za własne, ciężko zarobione pieniądze i jedno jest pewne – nie żałuję ani złotówki poświęconej na ten zakup. Było warto. Ale czy mogłam się po Ani Klejzerowicz spodziewać czegoś innego? Albo inaczej, czy mogłam spodziewać się zawodu? Nie. Spodziewałam się jednak zdecydowanie innej książki. Innej historii. Dostałam… coś co mnie na początku zaintrygowało, później wciągnęło by następnie uspokoić i wyciszyć. Dostałam coś, co po drodze zaczęło narastać i tworzyć wielką kule śnieżną, pędzącą w zastraszającym tempie. Otrzymałam powieść, która wywołała u mnie lawinę emocji, od śmiechu po łzy. Czarownica zupełnie mnie zauroczyła i nie pozwalała o sobie zapominać nawet w tych chwilach, które musiałam poświęcić pracy. Pod koniec… cóż. Przyznam szczerze, że bardzo zdenerwowałam się na autorkę. Tak poprowadziła akcję, że… szczerze zwątpiłam. Tak jak główny bohater. Nastroszyłam piórka, odwróciłam głowę i wołałam głośno NIE. Bo nie podobało mi się to, co się dzieje. Zdecydowanie mi się nie podobało. Ale cóż mogłam począć? Nic. Na szczęście na koniec zrozumiałam, pojęłam, zaakceptowałam. Tak miało być. Inaczej by nie wypadało. Czarownica sprawiła, że inaczej spojrzałam na świat. Otworzyła we mnie dotychczas szczelnie zatrzaśniętą furtkę. Za to serdecznie dziękuję autorce. Byle więcej takich książek na rynku. I by się o nich mówiło. By trafiały do ludzi. By je czytano. Zdecydowanie warto. Polecam. 

Za zakup dziękuję sobie :) Było warto Sil :P