A z rubinowego serca kapią łzy… krwiste („Błękit Szafiru” Kerstin Gier)

„Błękit Szafiru” Kerstin Gier

seria: Trylogia Czasu

wyd. Egmont Polska

rok: 2011

str. 364

czas: 9:58:14

Ocena: 5,5/6

Muszę przyznać, że po przeczytaniu, a w zasadzie wysłuchaniu Czerwieniu Rubinu, cała się spięłam i sprężyłam, by jak najszybciej móc sięgnąć po kolejną część serii. Nie ma co ukrywać, Kerstin Gier zauroczyła mnie tym zdumiewającym wstępem do Trylogii czasu i sprawiła, że nie mogłam w spokoju czekać na możliwość zapoznania się Błękitem Szafiru. Jak zwykle odrobinę pokombinowałam, poprzestawiałam i pościeśniałam, dzięki czemu czas tej powieści nadszedł zdecydowanie szybciej, niż z logicznego punktu widzenia powinien. Teraz, gdy jestem już po „lekturze” tego audiobooka, gdy znam dalsze losy Gideona i Gwendolyn wiem, że nie wytrzymam długo i już wkrótce będę musiała zapoznać się z Zielenią Szmaragdu. Bo czytanie każdej części oddzielnie nie jest tym, czym być powinno. Osobno za szybko się kończą. Za dużo pytań zadają. Za mało wyjaśniają. Choć jeszcze nie znam Zieleni, wiem, że po jej przeczytaniu lub wysłuchaniu, będę cierpieć. Bo Szmaragd jest ostatnią częścią cyklu. Wraz z jego końcem skończy się niesamowita przygoda. Zakończenie zmusi mnie do pożegnania się z bohaterami, których w ciągu kilku dni pokochałam całym sercem. Czy dam radę się  z tym pogodzić? Jeszcze nie wiem, póki co pragnę przedstawić Wam relację z Błękitu Szafiru. Zapraszam.

Od wydarzeń kończących Czerwień Rubinu minęło zaledwie… kilka sekund. Aż trudno w to uwierzyć, ale przecież show must go on. Skoro Gwendolyn i Gideonowi przyświeca teraz jeden cel, i przez Lucy i Paul’a są w posiadaniu tylko jednego chronografu, nie mogą się od siebie uwolnić. Zresztą chyba nawet za bardzo tego nie chcą. Zdumiewające jest to, jak zmienia się nastrój między nimi. W jednej chwili skaczą sobie do oczu, myślą o sobie w najgorszy z możliwych sposobów, by po chwili… utonąć we własnych ramionach i zapomnieć o otaczającej ich rzeczywistości. Nigdy jednak nie zapominają na długo. W końcu każdy dzień przynosi konieczność wykonania kolejnego przeskoku w przeszłość. Tylko od nich zależy, czy będą to kontrolować, czy też ich ciała rzucone zostaną na pastwę losu, a w zasadzie czasu i lądować będą w nieznanej sobie i nikomu innemu czasoprzestrzeni. Z tego też powodu rozpoczynają codzienne poddawanie się kontrolowanym przerzutom do bezpiecznych, zamierzchłych okresów, gdzie uczą się i poznają siebie nawzajem. Niestety takie spokojne „przenosiny” dość szybko się kończą. Okazuje się, że jeden z przodków Gideona, założyciel Strażnicy, pierwszy podróżnik w czasie, hrabia Saint Germain, chce się z nimi niezwłocznie spotkać. Ustala termin i okazję. Z tego właśnie powodu wydarzenia mające miejsce w życiu Gwen nabierają jeszcze większego rozpędu. W ciągu kilku dni powinna przyswoić wiedzę, która standardowo osobie obdarzonej genem umożliwiającym przenoszenie się w czasie, przekazywana jest przez lata. Musi nauczyć się odpowiedniego do danej epoki zachowania, języka, tańca. Sprawy nie ułatwia fakt, że to wszystko przekazać jej ma znienawidzona kuzynka Charlotta, która pierwotnie podejrzewana była o posiadanie genu, w związku z czym przeszła odpowiednie szkolenie. Jak zakończą się te przygotowania? Czy Gwendolyn uda się pojąć wszystko w odpowiednio krótkim czasie? Co wydarzy się między nią a Gideonem? Jak potoczy się ich przyszłości a w zasadzie… przeszłość? Kogo spotkają? Na kogo natkną się w przeszłości? Kto pokrzyżuje im szyki, a kto poda pomocną dłoń? Kto jest przyjacielem, a kto wrogiem? Komu można zaufać? I czy w ogóle komukolwiek można? By się tego dowiedzieć koniecznie musicie przeczytać Błękit Szmaragdu.

Jak wspomniałam już wcześniej – jestem zauroczona tą serią. Choć wiem, że jest ona skierowana przede wszystkim do młodego czytelnika, to i osoba starsza znajdzie w niej wiele dla siebie. Mój audiobook wysłuchałam w niesamowicie krótkim czasie. Nawet nie wiem, kiedy minęło tych dziesięć godzin. Słuchałam, i po raz pierwszy od dawna żałowałam, że audiobook jest taki krótki. Nie myślałam, że to aż 10 godzin, wciąż powracała do mnie myśl, że książka zaraz się skończy. I co wówczas? Gdy usłyszałam ostatnie słowa wypowiedziane przez Małgorzatę Lewińską zachciało mi się płakać. Stało się to, czego spodziewałam się już wcześniej. Poczułam wszechogarniający niedosyt i potrzebę zapoznania się z Zielenią Szmaragdu. Do tego autorka zawarła w ostatnich słowach Epilogu zagadkę, której w żaden sposób nie jestem w stanie rozwiązać. To dodatkowo motywuje mnie do zabrania się czym prędzej za kolejną część serii. Nie wiem, czy długo wytrzymam w niepewności co do tego, co wydarzy się dalej. Jeśli chodzi o lektora audiobooka, nie mam mu absolutnie nic do zarzucenia. Pani Lewińska czyta płynnie i wyraźnie, cudownie moduluje głos, nadając każdej postaci własnego, unikalnego charakteru. Bardzo dobrze mi się jej słuchało i na pewno sięgnę po kolejne powieści przez nią przeczytane. Samej książce nie mam absolutnie nic do zarzucenia. Historia nie jest tandetna, ani oklepana. Od samych podróży w czasie wieje świeżością i czymś nieznanym. Nastolatki zachowują się tak, jak na nastolatki przystało. Choć słuchając, jak zachowuje się Gwen czułam czasem zażenowanie, to równocześnie zdawałam sobie sprawę, że gdyby postępowała inaczej, uważałabym to za sztuczne i mało wiarygodne. Bardzo wysoko oceniam tę książkę i polecam ją z całego serca każdemu czytelnikowi – zdecydowanie warto przeczytać lub wysłuchać.

Za książkę dziękuję portalowi Duże Ka