„Bez fanfar i czerwonego dywanu?”

„Chichot losu” – Hanka Lemańska

wyd. Zysk i s-ka

rok: 2011

str. 269

Ocena: 4,5/6

21 marca 2011, wiosna przyszła i do mnie. Zawędrowała do Gliwic i rozpoczęła swój bieg. Przez wiosnę mam tu na myśli „Włóczykijkę” i dopiero co wprowadzoną przez nią do akcji książkę „Chichot losu”. Tak, tak. Zostałam pierwszą czytelniczką, miałam okazję zaznaczyć swoją bytność w niej, a już wkrótce wyślę ją w świat.

Wiele wcześniej słyszałam o otrzymanej właśnie książce. Ale jak mam być szczera, zero szczegółów. Wiedziałam, że w życiu głównej bohaterki będzie wiele zawirowań. Że nagle będzie się musiała zająć jakimiś tam dziećmi, że zrobiono na podstawie książki serial, który dopiero co wszedł na ekrany telewizorów. Taki mniej więcej zasób wiedzy posiadałam do momentu rozpoczęcia lektury. Ale coś więcej? Nie, nic więcej nie wiedziałam. I szczerze powiedziawszy, spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Patrząc na różową otoczkę okładki, chmurki i błękitne tło pośrodku pomyślałam, że mam przed sobą kolejną komedię omyłek, zapewne z romansem w tle i wielkim happy Endem. Nic bardziej mylnego.

Pani Lemańska przedstawiła nam historię Joanny, karierowiczki mieszkającej w Warszawie i cieszącej się z tego, co daje jej życie codzienne. Uwielbiała swoją rutynę. Poniedziałkowe spotkania z przyjaciółkami, sobotnie tet a tet z Markiem, dyspozycyjność w pracy i totalną wolność psychiczną. Całe jej życie zmienia się w pewien poniedziałkowy wieczór, gdy zamiast wyjścia z koleżankami, decyduje się położyć wcześniej i pozbyć natrętnej migreny. Ta jedna decyzja powołuje do życia lawinę następstw, które w najbliższych miesiącach stawiają na głowie codzienność Joanny.

Nie będę się wgłębiała w zawartość merytoryczną książki, bo każdy (mam taką nadzieję), w końcu po nią sięgnie i dowie się w czym rzecz. A rzecz jest dość głęboka i przejmująca. Czasem przygnębiająca. Czasem rozweselająca. Czasem wiejąca codzienną nudą, a czasem wprost nieprawdopodobna.

Mnie osobiście książka bardzo się podobała. Czasami czytałam tekst przez palce. Nie mogłam uwierzyć, że komuś może spaść na głowę aż tak wiele rzeczy. A gdy już dochodziłam do siebie, na barki Joanny spadały kolejne problemy. A wiedzieć musicie, że ona nie znajdowała prostego rozwiązania. Zawsze pod górkę. Nic tak po prostu. Były też chwile, w których śmiałam się z tekstu bez opamiętania. Kilka stron nawet przeczytałam na głos małżonkowi. On również się uśmiał J. Tylko zakończenie, jakieś takie… banalne? Proste. Niezakańczające? Życiowe J. Bo w prawdziwym życiu nie ma fanfar, nie padają sakramentalne słowa, po których kurtyna opada. Co dzień wstaje słońce i zaczyna się kolejna historia. Niekończąca się historia. Taka jest właśnie ta książka. Zasadniczo mogłaby się nigdy nie skończyć.

Polecam ją Wam wszystkim z całego serca. Czyta się łatwo i przyjemnie, bo napisana jest nieskomplikowanym i trafiającym do czytelnika językiem. Postaci zbudowane są w bardzo przemyślany i przyjemny sposób. Nie czujemy jakiegoś wewnętrznego konfliktu, rozdarcia, wahania charakterów. Oczywiście są przemyślenia. Zastanawianie się nad tym, jaką decyzję podjąć, co zrobić. Ale zasadniczo każdy kolejny ruch Joanny ma swoje podwaliny w tym, jak została wychowana. Ja osobiście pokochałam całą ekipę. I dzieci. I Joannę. I super przyjaciółki, których nie można zaliczyć do najnormalniejszych na świecie. Wszyscy byli genialni. I książka była bardzo fajna. I dlatego powinna właśnie się dalej Włóczyć. Liczę, że i wam się spodoba J.