Owoc trzeba uszkodzić, żeby poczuć jego smak* („Migdałowa Madonna” Marina Fiorato)

„Migdałowa Madonna” Marina Fiorato

wyd. Albatros

rok: 2012

str. 400

Ocena: 4/6

Czasem przychodzi taki dzień, w którym czytelnik chce się oderwać od lektur, po jakie zwykle sięga. Jako nastolatka uwielbiałam romanse historyczne i to właśnie po nie najchętniej sięgałam. Ostatnio jakoś mnie natchnęło i postanowiłam wrócić do wspomnianych wcześniej korzeni. Jak się skończyła ta moja niewielka przygoda? O tym przeczytacie poniżej.

Simonetta di Saronno od najmłodszych lat wiedziała, że jest kimś ważnym. Rodzice traktowali ją jak księżniczkę, a i otoczenie nie szczędziło jej komplementów. Nie można się temu jednak dziwić, w końcu jej piękno przyćmiewało wszystko wokół, a z każdym przeżytym dniem dziewczynka stawała się coraz ładniejsza. Bardzo młodo (jak na współczesne mi realia), została wydana za mąż. Jako trzynastolatka stanęła na ślubnym kobiercu i przysięgała miłość, wierność i uczciwość małżeńską piętnastoletniemu wówczas Lorenzo. W ten właśnie sposób połączyły się dwa wielkie rody, co zapewnić miało młodym życie w dostatku aż po wsze czasy. Już podczas ceremonii zaślubin wydarzyło się coś, co zwiastować mogło przyszłe, tragiczne wydarzenia w życiu tej dwójki młodych ludzi. Jak tradycja nakazywała, małżonek poczęstował żonę darem z drzew rosnących w sadzie państwa di Saronno – migdałem. Niestety Simonetta nie pogryzła nieznanego jej przysmaku, wskutek czego zakrztusiła się. Całe wydarzenie zostało dobitnie skomentowane przez matkę panny młodej, która poinformowała córkę, że dopóki nie zazna w życiu cierpienia, nie pozna samej siebie i nie dowie się, jaki plan miał wobec niej sam Stwórca. Bo to cierpienie wskazuje człowiekowi drogę, jaką powinien podążyć. Simonetta bagatelizuje słowa matki i zaczyna żyć pełnią życia jako młoda, zakochana po uszy w swym mężu kobieta. Wszystko układa im się jak w najwspanialszej bajce. Głód nie zagląda im do garnka, ludzie są im życzliwi, oboje są piękni i mądrzy. Spędzają ze sobą każdą wolną chwilę i mimo, że wciąż nie poczęli potomka, są szczęśliwi. Bo do radowania się wystarcza im obecność tej drugiej osoby. Niestety, jak wywróżyła podczas ślubu matka pani di Saronno, w końcu nadchodzi kres szczęścia. Wybucha wojna i mężczyźni, w tym dzielny i doskonale władający mieczem, Lorenzo, wyruszają na pole bitwy. Simonetta, mimo że popada w pewnego rodzaju nostalgię, nie załamuje się. Wie, że na jej małżonka nie ma mocnych i że w wojowaniu szabla nikt go nie pokona. Mimo tego, że z powodu działań zbrojnych niezwykle mało czasu spędzają ze sobą, dziewczyna wie, że wkrótce to wszystko się skończy i mąż wróci do niej cały i zdrowy. Codziennie więc zasiada w oknie i spogląda w dal, wypatrując miłości swojego życia. I tak właśnie, pewnego mroźnego dnia, dostrzega zbliżającą się postać. Niestety, nadchodzący mężczyzna to nie jej ukochany, a jego giermek, który informuje ją o tragicznych losach swojego pana. Simonetta zostaje wdową, w związku z czym jej cały świat lega w gruzach. Czy poradzi sobie w tym trudnym czasie? Czy stawi czoło licznym problemom, które zaczną przed nią wyrastać, niczym grzyby po deszczu? Dlaczego pokrętny los tak ją pokarał? A może… może to tylko próba, swoisty test na miłość, któremu Simonetta została poddana przez Stwórcę? Jeśli tak, to czy dziewczynie uda się go zdać? By się tego dowiedzieć musicie sięgnąć po Migdałową Madonnę i przekonać się sami.

Książka osadzona została w realiach XVI wieku, w Lombardii i w tonacji odpowiadającej tym czasom została napisana. Autorka może nie zastosowała dokładnie takiego języka, jakiego wówczas się używało, ale zdecydowanie poprzez język i zwroty pokazała czytelnikowi, że nie czyta współczesnej literatury. Kiedyś uwielbiałam książki napisałam w ten sposób, dlatego właśnie zdecydowałam się na lekturę Migdałowej Madonny. Niestety wraz z wiekiem zmienił się również mój gust literacki i muszę przyznać, że czytanie tej książki nie sprawiło mi maksymalnej satysfakcji. Nie oznacza to jednak, że książka była zła. Bo nie była. Jak się jednak okazało, nie dla mnie. Muszę jednak przyznać, że całość była dość intrygująca. Fabuła podzielona została na kilka wątków, które początkowo wydają się zupełnie niepowiązane, jednak z biegiem akcji zaczynają się zazębiać, by ostatecznie okazało się, że wszystko było ze sobą powiązane. Całość czyta się przyjemnie, sama lektura jednak nie sprawia, że czytelnik nie potrafi się od niej oderwać. Przynajmniej nie taki czytelnik jak ja. Książkę polecam osobom, które lubią poczytać romans osadzony w realiach renesansu.

* str. 15

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Albatros Kuryłowicz