Narzędzie samozagłady ("Mara Dyer. Zemsta" Michelle Hodkin)

"Mara Dyer. Zemsta" Michelle Hodkin

tom: III

cykl: Mara Dyer

wyd. YA!

rok: 2015

str. 464

Ocena: 5/6

And then she'd say, "It's okay
I got lost on the way
But I'm a supergirl
And supergirls don't cry" ¹⁾

Moja fascynacja Marą Dyer miała szansę tego lata sięgnąć zenitu. Powieść już od jakiegoś czasu gościła w mojej biblioteczce, wciąż jednak nie byłam w stanie po nią sięgnąć. Sama nie wiem, czego bałam się bardziej - tego, że seria się skończy, czy tego jak się zakończy. Kiedy w końcu przyszedł czas na Marę, aż drżałam. Czy słusznie? Przyznam, że czas który minął od przeczytania pierwszego tomu zatarł w mojej pamięci niektóre fakty. Zdążyłam na przykład zupełnie zapomnieć, jak ta cała historia się zaczęła. Z głowy wyparowały mi słowa Mary, wypowiedziane w prologu. Jak się okazało w finale, były one dość kluczowe...

Mara Amitra Dyer w drugim tomie serii trafiła do Ośrodka Leczenia Psychiatrycznego "Horyzonty", znajdującego się na No Name Island na Florydzie. Kuracja tam prowadzona, miała jej pomóc uwolnić się od jej przerażającego wewnętrznego Ja. Jak się jednak okazało, z każdym dniem leczenia, z dziewczyną było coraz gorzej. Z jednej strony sama prosiła, by ją wyleczono. Z drugiej zaś, Mara nie była przygotowana na kurację, którą jej zafundowano. Nic jednak nie mogło się równać z tym, co odkryła ona w finale drugiego tomu. Bo kiedy ginie ktoś, dla kogo pragniesz się wyleczyć, jaki sens ma dalsza terapia? Mijają godziny, dni, tygodnie... Mara żyje, ale co to za życie? Dziewczyna co jakiś czas jest budzona, nie po to jednak, by dowiedzieć się, że terapia się zakończyła. Wręcz przeciwnie. Każda kolejna pobudka jest cięższa od poprzedniej. Każdą kolejną trudniej zapomnieć mimo leków, mających w tym pomóc. Nie wszystko jednak idzie zgodnie z planem terapeutów. A przy ostatniej próbie uzdrowienia Mary coś ewidentnie idzie nie tak. To dzięki temu nastolatka ma możliwość ucieczki, niestety, by opuścić mury szpitala, musi zapłacić wysoką cenę. Czy będzie ją na to stać? Czy poświęcenie się opłaci? Czy to, co musi uczynić nie zmieni jej na zawsze? Czy na zewnątrz będzie tak, jak tego oczekiwała? I ostatnie - czy przeczucie jej nie myli? Czy jej ukochany faktycznie żyje? By dowiedzieć się tego, i nie tylko tego, koniecznie musicie sięgnąć po finałowy tom serii Mara Dyer, zatytułowany Zemsta.

Serię Michelle Hodkin naprawdę trudno sklasyfikować. Nie jest to czysty thriller. Nie jest to również fantastyka. Czym więc jest ta trylogia? Zgodnie ze słowami głównej bohaterki, jest to romans. Pokręcony i sensacyjny oraz szalony i niedoskonały. Wspaniały i zwariowany. Z jednej strony zupełnie oderwany od rzeczywistości, a z drugiej... sama nie wiem, taki prawdziwy? Czy to możliwe, by miał on miejsce w świecie realnym? Czy mógł się wydarzyć naprawdę? Może wciąż trwa? Może główna bohaterka to nie postać fikcyjna, tylko dziewczyna z krwi i kości. Która wiele przeżyła. I która jeszcze wiele się wycierpi. Bo jest kim jest i musi się ukrywać.

Mnie Mara Dyer przekonała do siebie i sprawiła, że pokochałam nie tylko serię o niej, ale i myśl, że mogłaby być prawdziwa. Co więcej, uwierzyłam, że nie tylko ona jest realna, ale cała jej zwariowana świta. Noah, Jamie, Stella... to wszystko ludzie z krwi i kości, którzy szukają innych, takich jak oni. Czy ich znajdą? Tego niestety już się nie dowiem... A może jednak?

Zdecydowanie polecam lekturę całej serii, naprawdę warto!

Sil

1) Anna Naklab - Supergirl