Konkursowo 13 (praca Klementynki 2)

Dziś prezentuję kolejną pracę zwyciężczyni konkursu - Klementynki. Mam nadzieję, że się spodoba :)

Porwanie Lilki

Kobieta z Piątej Dzielnicy, o imieniu Lila, wybrała się dziś na samotny spacer do parku. Aleja Bzów wyglądała tego dnia naprawdę wyjątkowo. Dlatego zanurzyła się w nią całą duszą.

- Szczęście pachnie bzem – pomyślała rozmarzona.

W parku obchodzony był właśnie Dzień Miodu, stąd miała okazję popróbować tego smakołyku. Na sąsiednim straganie rozstawiła się również kuchnia indyjska. Najlepsze przepisy ze świata „Baśni z Tysiąca i Jednej Nocy” przyjemnie połechtały jej podniebienie. Pomiędzy tymi budkami biegały wygłodniałe karaluchy. Lila zgłosiła to sprzedawcy, ale ten wyśmiał ją, że urządza fanaberie. Z głośników, na prowizorycznej scenie, płynęła piosenka Whitney Houston „Zawsze będziemy cię kochać”. Kobieta wzruszyła się i zaszła do sąsiedniej restauracji. Pierogi z mięsem, które zamówiła, miały krwawe nadzienie. Wezwała kelnera, ale ten, zamiast się tłumaczyć, zapytał:

- Dlaczego z psem u boku bigos smakuje inaczej?

- Nie mam pojęcia – odparła Lila.

- Pies nigdy nie zgłasza uwag co do jakości jedzenia.

- Widzę, że w tej restauracji panuje jakieś prawo krwi! – burknęła kobieta, obróciła się na pięcie i wyszła.

W oddali ujrzała znajomy budynek. Tajemnica sosnowego dworku, jak go nazywano, była od lat nierozwiązana. Pełna obaw, ale i ciekawości, wkroczyła cichaczem do środka. Na starych krzesłach, przy kominku, siedziało tzw. złe towarzystwo. Takich, co to nic nie robią, tylko walczą flaszką i mieczem. Jeden z nich oglądał właśnie film pt. „Poznaj miasta w 48 godzin”, widocznie miał naturę podróżnika. Pozostali grali w grę pt. „Halloween. Cukierek albo psikus”. Polegało to mniej więcej na tym, że gdy prawidłowo odpowiedziało się na pytanie, dostawało się cukierek. Jeśli nie, szło się na cmentarz szczurów, znajdujący się przy dworku i wykonywało powierzone przez grupę zadania. Tam właśnie, jeden z rzezimieszków, urządzał sobie teraz polowanie na motyle. Cały ten dom przepełniał jakiś swoisty język sekretów. Lila dostrzegła kredens z wielkimi szufladami. Wśród ukrytych przedmiotów leżała zaginiona kartoteka. Numer dziewięć na liście stanowiło bardzo znane nazwisko. „Abraham Lincoln. Łowca wampirów” – było tam napisane. Ponoć miał na swoim koncie morderstwo na mokradłach, gdzie wytropił wampira i zabił go bez wahania. Także morderstwo w Miłowie było jego udziałem, tam jednak pomylił się i wykończył niewłaściwą osobę. Dlatego też był ścigany. Wśród oszustów w dworku nagle zapanował zamęt.

- Ja to widziałem! – krzyknął jeden z nich, gdy reszta nie chciała wierzyć, że ktoś obcy chodzi po domu.

Lilkę złapały ręce silne, jak imadła. Nie miała szans się wyrwać, zamknięto ją w piwnicy wśród zdradzonych osobistości. Wśród notabli znajdował się znany na całe miasto Medicus, który siedział tu zapewne za swe szarlatańskie praktyki lekarskie. Były tam też córki mordercy, zabijającego śmiechem.

W tym samym czasie rodzina uwięzionej kobiety podniosła rwetes.

- Co się stało z Lilką? – rozpaczali.

Sympatyczna blondynka była na językach całej społeczności. Pojawił się nawet jakiś obcokrajowiec, który twierdził, że jest świadkiem porwania, ale jego język portugalski, w jakim się wysławiał, był całkowicie niezrozumiały.

- Translacja chyba będzie konieczna. – skwitował ktoś z tłumu.

Na pomoc został wezwany detektyw Murdoch.

- Spuśćmy psy! – rozkazał.

Detektyw postanowił kierować akcją o pseudonimie „Łzy w deszczu”. Wcześniej jednak musiał iść na uczelnię i wygłosić wykład na temat: „Odontologia w ekspertyzie kryminalistycznej”. Studentów niezbyt interesowały te kwestie, dlatego chcąc być elastycznym, zmienił temat na: „Rozwój duchowy a samoświadomość”. Jeden ze studentów, Tyrael, zgłosił swe niedowierzanie, co do racji tam głoszonych. Murdoch zdenerwował się na tyle, że wyszedł z wykładu. Powołał do istnienia grupę szturmową o nazwie „Criminal minds”, gdyż faktycznie w skład członków wchodziły naprawdę zabójcze umysły. W międzyczasie musiał jednak zrobić ostre cięcie w ilości wojowników, bo byli zbyt rozpoznawalni.

- Zdaje mi się, że rozwiązanie tej zagadki będzie trudniejsze, niż tajemnica Nostradamusa – zadumał się detektyw. – Pewnie zadziałała tu zasada nieoznaczoności.

Jego wyliczenia idealnie pasowały do położenia dworku. Wpadł tam ze swoją brygadą, narobił takiego hałasu, że złoczyńcy uciekli. Ocaleni mieszkańcy piwnicy byli mu niezwykle wdzięczni.

- Życie, które znaliśmy przed porwaniem, było o wiele milsze od tego, które tu wiedliśmy – podsumowali.

Lila też nie mogła się nacieszyć obecną sytuacją.

- Powroty do domu zawsze były wyjątkowe. Ale ten przejdzie wszelkie wyobrażenia. Znów zobaczę moich rodziców! – rzekła pełna radości.

A detektyw Murdoch znów triumfował. Całe miasteczko było bezpieczne, odkąd on postanowił objąć nad nim pieczę. Strzeżcie się opryszki!