Jak żyć? („Poradnik pozytywnego myślenia” Matthew Quick)

„Poradnik pozytywnego myślenia” Matthew Quick

wyd. Otwarte

rok: 2013

str. 376

Ocena: 4/6

Już jakiś czas temu Świat, a ostatnio i Polskę, ogarnął szał Poradnika pozytywnego myślenia, który za sprawą Davida O. Russella trafił na ekrany kin. Niezaprzeczalnie aktorzy bardzo dobrze odegrali powierzone im role. Według mnie dużo lepiej spisał się Bradley Cooper, który odgrywał Pata Solitano, niż Jennifer Lawrence grająca Tiffany. Całość idealnie spajali Robert De Niro i Jacki Weaver, którzy wcielili się w rodziców Pata. Jeśli idzie o szczerość, to, moim skromnym zdaniem, właśnie oni stworzyli klimat tego filmu. Osobiście jakoś wybitnie nie przepadam za filmami, które powstają na podstawie powieści. Zwykle bardzo odbiegają one od rzeczywistości wykreowanej w książce, przez co zatraca się sens całej historii. Oczywiście zdarza się, że film dorównuje powieści, według mnie nie zdarza się to jednak zbyt często. Słyszałam również o ekranizacjach górujących nad literackimi pierwowzorami, tylko jakoś nie miałam przyjemności się z takowymi zetknąć. Aż do teraz. Wyjątkowo, już po obejrzeniu Poradnika pozytywnego myślenia, trafiła mi się okazja otrzymania powieści do recenzji. Jak się można domyśleć nie wahałam się ani chwili i wkrótce trzymałam ją w ręce. Niezwłocznie zabrałam się za lekturę i... niestety, książka nie zrobiła na mnie takiego wrażenia, jak film, choć jeśli idzie o szczerość to i on nie powalił mnie na łopatki. Może nie powinnam najpierw oglądać ekranizacji? Czasami jednak trudno tego nie robić, skoro film pojawia się w kinie, a książka do księgarń trafia kilka tygodni czy miesięcy później. Jednak ten tekst nie o filmie (a przynajmniej nie tylko), a o powieści ma być, więc chyba najwyższy czas przejść do rzeczy.

Pat Solitano jest... delikatnie mówiąc zakręcony. Obsesyjny, kompulsywny, ba, nawet szalony. A to i tak mało powiedziane. Ostatnie kilka miesięcy (a może lat?) spędził w bardzo, bardzo złym miejscu. Sam z siebie nigdy by się nie zdecydował na przebywanie w odosobnieniu, nie miał jednak zbyt dużego pola do manewru, bo...nie, nie. Tego Wam nie zdradzę. W końcu nadchodzi odpowiedni czas i matka odbiera Pata z tego strasznego miejsca. Nie da się jednak ukryć, że martwi się o syna i nie ma pewności, że dobrze robi. Sąd jednak wypowiedział się pozytywnie o jego zwolnieniu, więc znalazła mu lekarza, przygotowała dom na jego przybycie... Nic złego zatem nie może się wydarzyć. Patrick spokojnie będzie dochodził do siebie, w końcu znajdzie pracę, mieszkanie. Może nawet ponownie się zakocha. Kiedyś ten dołek psychiczny, w który wpadł, musi się w końcu skończyć. Prawda? Tylko, czy Pat chce takiego zakończenia? Czy jego marzeniem jest rozpoczęcie życia na nowo, w nowym miejscu, z nowymi ludźmi dookoła siebie? Niestety nie. Dolores dowiaduje się tego już w drodze do domu, gdy Pat po raz kolejny przedstawia jej plan odzyskania żony. Przecież Nikki obiecała mu, że jeśli dojdzie do siebie to do niego wróci. Przecież nie było go tylko kilka miesięcy i ten niewielki "czas rozłąki", dzięki jego wytrwałości i sile pozytywnego myślenia wkrótce dobiegnie końca i zostanie zapomniany. Ćwiczy całymi dniami, by dobrze wyglądać dla żony. Wieczorami czyta jej ulubione powieści, by w towarzystwie jej znajomych zabłysnąć odpowiednimi, ciekawymi i inspirującymi cytatami. Gdy tylko może, biega, oczywiście w worku na śmieci, by bardziej się pocić, a co za tym idzie, więcej schudnąć. Wszystko z myślą o żonie, wszystko by ją odzyskać. Te jego poczynania nie na wiele się jednak zdają, bo z powodu zakazu zbliżania się do małżonki, Pat nie może pokazać jej rezultatów swoich poczynań. Wszystko jednak ulega zmianie, gdy poznaje Tiffany. Jak skończy się ta historia? Gdzie zaprowadzi Pata pozytywne myślenie? Jaką rolę odegra w jego życiu nowo poznana kobieta? By się tego dowiedzieć należy sięgnąć po powieść... albo pójść na łatwiznę i zobaczyć film :).

Na tym etapie mojej krótkiej wypowiedzi na temat Poradnika pozytywnego myślenia powinna znaleźć się analiza (jeśli nie gruntowna to choć pobieżna) samej powieści. Z nią mam jednak największy problem, bo trudno mi tę książkę jednoznacznie określić. Zdecydowanie nie jest ona poradnikiem (na co wskazywać może jakże mylący tytuł). Nie znajdziecie w niej zbioru reguł, którymi należy się kierować, by być wiecznie szczęśliwym i odnosić zawodowe i życiowe sukcesy. Na pewno jednak dowiecie się z tej powieści, jak jeden, nieco zwariowany facet, próbował osiągnąć obrany przez siebie cel. Poznacie jego szaloną rodzinkę i jeszcze bardziej zwariowanych znajomych. Cała historia jest więc ciekawa, nietypowa i zabawna. Nie znalazłam jednak w niej pierwiastka, który sprawiłby, że mogłabym się nią zachwycić. Jak dla mnie jest to kolejna, ciekawa ale nie nadzwyczajna pozycja na rynku wydawniczym. Niezupełnie więc rozumiem, czemu akurat ją David O. Russell postanowił sfilmować. Gdybym to ja mogła zdecydować, zekranizowałabym pewnie kilka innych powieści, o których większość reżyserów na świecie nawet nie ma pojęcia. Nie zmienia to jednak faktu, że tak jak warto było zobaczyć film, tak samo interesującym przeżyciem było dla mnie przeczytanie Poradnika pozytywnego myślenia. Choć nie są to wybitne dzieła, to warto się z nimi zapoznać, do czego zachęcam.

Za książkę dziękuję wydawnictwu Otwarte :)