A mury runą („Requiem” Lauren Oliver)

Premiera 20 MARCA 2013

„Requiem” Lauren Oliver

seria: Delirium

wyd. Otwarte

rok: 2013

str. 392

Ocena: 6/6

...Mówią, że miłość wiecznie trwa...

Czy ktoś wie, na czym polega prawdziwa miłość? Czym się rządzi? Co zakochany człowiek jest w stanie dla niej poświęcić? Jak silna musi być miłość, by bez wahania postąpić jak jedna z matek w przypowieści o Salomonie?

Czytając Delirium najpierw niewiele rozumiałam. Później pokochałam tę książkę, jej przesłanie i bohaterów wykreowanych przez Lauren Oliver. Na koniec płakałam. Długo... intensywnie... boleśnie. Do dziś coś ściska moje serce, gdy wspominam ostatnie akty tej powieści.

Gdy czytałam Remedium długo nie potrafiłam dojść do siebie. Nie wierzyłam w to, co miało miejsce w powieści. Nie umiałam dopuścić do siebie nowego życia Leny. Nie potrafiłam ścierpieć tego na jaki ból została narażona. Miałam nadzieję, i to nawet niezbyt głęboko ukrytą, że to tylko sen. Wierzyłam, że bohaterka zaraz zbudzi się z tego koszmaru i wszystko będzie dobrze. Ale niestety te nadzieje były płonne, sen trwał nieustannie i nie miał zamiaru się skończyć. Na szczęście Lena (ja zresztą również) zaczęła dochodzić do siebie. I pod koniec była już nawet szczęśliwa. Wszystko jednak runęło w ostatnich akapitach tej części. Autorka po raz kolejny zostawiła czytelnika w środku akcji i to z wielkim, by nie rzec gigantycznym znakiem zapytania.

Requiem... boli, wewnętrznie rozdziera, pali od środka, piecze w przełyku, wierci w głowie. Nie daje spokoju. Daje nadzieje i natychmiast je niszczy. Ostatni tom serii jest zdecydowanie kwintesencją całego cyklu. Daje do myślenia. Częściowo odpowiada na stare pytania, ale i zadaje setki wcześniej nie zadanych. Boli, ale i koi. Tłumaczy i stawia pod ścianą. Z tą powieścią nic nie jest pewne. Podczas całej lektury powtarzałam sobie, jak mantrę, tylko jedno zdanie: Błagam, niech to się tak nie kończy. Błagam...

Gdy po raz pierwszy czytelnikowi jest dane poznać Lenę, a w zasadzie Magdalenę, jest ona przerażoną możliwością zakażenia nastolatką, dziewczyną naznaczoną przez tragiczną przeszłość jej rodziny. Za wszelką cenę stara się wymazać ze swojej historię to wydarzenie. Dzięki Delirium rodzi się na nowo. Poznanie Alexa jest czymś najlepszym w jej życiu. To sprawia, że dziewczyna przechodzi przemianę i zaczyna wierzyć, że miłość nie jest chorobą. Niestety Delirium kończy się tragicznie i naznacza Lenę już na zawsze. W Remedium dziewczyna wkracza więc niepewnie. Jest sama... jest załamana... jest nikim. Pragnie jedynie się ocknąć, nie jest jej to jednak dane. Decyduje się więc na radykalne odcięcie od przeszłości i zamknięcie bolesnych i niedokończonych rozdziałów z jej życia. Dzięki temu może się ponownie narodzić. To właśnie na drodze tej nowej Leny staje Julian. Dziewczyna dochodzi do wniosku, że jest on wart wysiłku i że trzeba o niego walczyć. Ratuje go więc tuż przed zabiegiem i proponuje życie w Dziczy. Tak nowa Lena ponownie się zakochuje. Nie dane jest jej jednak cieszyć się tą nową miłością, tym nowym rozdziałem jej życia, bo pod koniec powieści brutalnie upomina się o nią przeszłość. Jak się okazuje, jej dawna miłość nie umarła, przynajmniej nie fizycznie. W Requiem więc Lena postawiona zostaje w dość niekorzystnej i niekomfortowej sytuacji. Kocha dwóch mężczyzn, każdego na inny sposób. Nim jednak dane jest jej podjąć decyzję, które ze swoich żyć chce kontynuować, ktoś decyduje za nią. Bo przecież tak naprawdę ona już wybrała, nieważne, że nie posiadała wówczas pełnej informacji.

Requiem jest wędrówką i to nie tylko w sposób dosłowny, ale i metaforyczny. Lena wraz z grupą Odmieńców przemierza terytoria dawnych Stanów Zjednoczonych. Wspólnie poszukują azylu, pożywienia i informacji. Równocześnie dziewczyna przemierza drogę męki i własnej pokuty. Rozdarta między tym co było, a tym co jest, nie widzi przyszłości w kolorowych barwach. W zasadzie będąc na tym etapie swojego życia, w ogóle nie wierzy, że ma jakąkolwiek przyszłość. Kto jednak tak naprawdę wie, co przyniesie jutro?

Requiem czyta się fantastycznie i błyskawicznie. Czytelnik nawet nie zauważa kiedy kolejne strony przelatują przez jego palce. I tak oto w kilka, może w kilkanaście godzin, lekturę można uznać za zakończoną. Zdecydowanie warto poświęcić jej uwagę, szczególnie w weekend lub w jakiś inny wolny dzień. W innym wypadku trudno będzie wytrzymać napięcie towarzyszące oczekiwaniu na to, co wydarzy się dalej. Powieść czyta się tak, jak ogląda się fascynujący film. Zdecydowanie nie warto przerywać w trakcie seansu. Wspomnienia z lektury pozostają żywe jeszcze długo po odłożeniu książki na półkę.

Trylogia Delirium jest z całą pewnością jedną z lepszych serii młodzieżowych z pogranicza science fiction i powieści katastroficznych, jakie miałam przyjemność przeczytać. Lauren Oliver zdecydowanie zasłużyła za nią na jakiś laur. Całość jest najzwyczajniej w świecie fantastyczna i godna uwagi. Polecam.

Za książkę dziękuje wydawnictwu Otwarte