Nie do zaakceptowania ("Buźka" Sophie Hannah)

"Buźka" Sophie Hannah

Seria: Konstabl Simon Waterhouse

Tom: I

wyd. Literackie

rok: 2015

str. 388

Ocena: 4,5/6

Czasem, zwykle w najmniej spodziewanym momencie, zostajemy dramatyczne zaskoczeni przez życie. Z minuty na minutę wszystko co do tej pory mieliśmy, co czciliśmy i dążyliśmy najwyższym szacunkiem - znika, rozpływa się, przestaje mieć najmniejsze znacznie. Kończy się pewna era, a nowa ma trudność z powołaniem się do istnienia. Bo jak tu dalej żyć?

Alice Fancourt kilkanaście dni wcześniej powiła córkę, z którą od tego czasu wręcz nie może się rozstać. Obie połączyła więź, której wydawałoby się, nikt ani nic, nie jest w stanie zniszczyć. Kobieta do tego stopnia troszczy się o swoje maleństwo, że nie chce go zostawić choćby na 5 minut. Co jednak może zrobić wobec wyzwania, jakim jest decyzja jej teściowej, którą traktuje jak matkę? Vivienne zażyczyła sobie, by jej synowa choć chwilę odpoczęła, w związku z czym zapisała ją do klubu, do którego sama uczęszcza. Co w tym dziwnego i niepokojącego? Zasadniczo nic, chyba że liczyć zestresowaną matkę, która nie chce odpoczywać od swojego dziecka. No dobra, może troszkę, ociupinkę odpoczynku by się jej przydało. Ale zdecydowanie niewiele. W końcu więc Alice ulega i wybiera się do Waterfront, gdzie jednak zamiast skorzystać z wszystkich dostępnych atrakcji porostu zwiedza i relaksuje się przy jednym, delikatnym drinku. Następnie wsiada do swojego wysłużonego samochodu i wraca do domu. Na miejscu jednak nic nie jest takim, jakim być powinno. Drzwi do domu są uchylone, a to się nigdy nie zdarza. To jednak nie jest najgorsze. Najgorsze jest to, co kobieta odkrywa w pokoju dziecięcym. W kołysce, zamiast jej maleństwa, leży co prawda dziecko, jednak zdecydowanie nie jest to to samo dziecko, które zostawiła w tym miejscu kilka godzin temu. Ubranka się zgadzają, prosaki na nosku są, oczy niby w odpowiednim kolorze, ale… to zdecydowanie nie jest jej córka. Kobieta wpada więc w panikę, zaczyna nieopanowanie wrzeszczeć i… i w ten sposób wszystko się kończy. Już nie ma wspaniałego, idealnego życia. Jest jakiś koszmar, którego nie da się przeżyć. Mąż jej nie wierzy, odsuwa ją od tego maleństwa, które znajduje się w domu. Teściowa sama nie wie co ma powiedzieć, bo dziecko widziała raz, po porodzie. Potem wyjechała z wnukiem na wczasy. Zdjęcia malutkiej Florence zniknęły z aparatów fotograficznych, policja nie chce zrobić badania DNA a na prywatne badanie należy czekać tydzień. Kolejny tydzień w koszmarze. Czy Alice to przeżyje? Czy jej małżeństwo to przetrwa? Czy teściowa zrozumie? Czy Florence się znajdzie? Kto i jak zabrał ją z bezpiecznego domu? Aby się tego dowiedzieć, koniecznie musicie sięgnąć po Buźkę autorstwa Sophie Hannah.

Powieści tej autorki nigdy nie są "łatwą i przyjemną lekturą". Dlatego przeczytanie i przeanalizowanie całości zajęło mi kilka tygodni. Spodziewałam się co prawda, ze chwilę to potrwa, ale nie, że aż tyle. W sumie, wybrałam na czytanie tej książki jeden z najgorszych możliwych momentów. Gorzej by było, gdybym sięgnęła po nią posiadając już swoje maleństwo przy sobie. Wychodzę z założenia, że póki jest w mamusi, jest bezpieczne. Przynajmniej od takich atrakcji jakie przeżyła tytułowa Buźka je uchronię w ten sposób. Książki tej autorki są zdecydowanie pełne napięcia i stanowią wyzwanie dla takiego czytelnika jakim się stałam – odrobinę rozleniwionego i nie łaknącego skomplikowanej akcji i niecodziennych rozwiązań. To wszystko oczywiście autorce należy zaliczyć na plus, tym bardziej, że powieści na półkę nie odłożyłam, tylko codziennie wieczorem do niej wracałam i poznawałam kolejne odsłony opowieści o matce, walczącej o odzyskanie córki.

Historia pochłania czytelnika w zasadzie od pierwszych zdań napisanych przez autorkę. Rozpoczynając lekturę zaczynamy wędrówkę przez dość trudne tereny, nie zawsze od razu możliwe do zdobycia. Czasami niezbędne jest przygotowanie, kiedy indziej – przeczekanie. Zawsze jednak udaje się pokonać kolejną przeszkodę – z lepszym, bądź gorszym skutkiem. Osobiście wyszłam cało z wszystkich opresji i choć od jakiegoś czasu podejrzewałam takie, a nie inne rozwiązanie całej zagadki – i tak czułam się zaskoczona. Nie wszystko udało mi się przewidzieć. Nie na wszystko mój umysł był w stanie wpaść. Nie ze wszystkim się pogodziłam. Zdecydowanie jednak mogę stwierdzić, że Buźka ma w sobie to coś i warto zapoznać się z tą historią. Do czego z całego serca was zachęcam.

Sylwia Szymkiewicz-Borowska