Niewypowiedziane („Losing Hope” Colleen Hoover)

PREMIERA 04.02.2015

„Losing Hope” Colleen Hoover

tom: II

wyd. Otwarte

rok: 2015

str. ? (296)

Ocena: 6/6

I think we'll never change
and our hearts will always separate.
Forget about you
I'll forget about you.
The things we never say
Are better often left alone.
Forget about you
I'll forget about this time.

But it's the same old situation
We made it through this far.
We watched the rockets kiss the sky.
I saw the flames burn out in your eyes.*

Pamiętam, jak pisałam recenzję Hopeless... albo raczej jak jej nie pisałam. Jak wpatrywałam się w migający na ekranie kursor i zastanawiałam się, od czego zacząć. Co napisać? Czego nie napisać? Co ujawnić, a co przemilczeć? Teraz wcale nie jest dużo lepiej, sytuacja różni się tym, że teraz wiedziałam, na co się piszę i czego mogę się spodziewać po samym tekście. Nie uchroniło mnie to jednak przed ogromem emocji, wywołanych przez lekturę Losing Hope.

Dean Holder, wszystkim znany po prostu jako Holder, jak się można spodziewać, nie miał idealnego życia. Nie żeby ktoś specjalnie starał się mu je uprzykrzyć, ale ostatnie jedenaście lat spędził w tak zwanym trybie stand by. Kiedy jako sześciolatek zostawiał swoją najlepszą przyjaciółkę, przed jej domem, nie spodziewał się, że już po chwili jej tam nie będzie. Gdy patrzył, jak zrozpaczona Hope wyciera oczy z łez i podchodzi do samochodu, który właśnie przystanął przed jej posesją, nie był pewien, czy dzieje się coś niewłaściwego. Chłopcu ulżyło, gdy matka nie zareagowała na jego opowieść o porwaniu sąsiadki. W końcu dorośli wiedzą, gdy dzieje się coś złego i są w stanie coś w takich sytuacjach zrobić. Prawda? A może wcale tak nie jest? Może dorośli nie są we wszystkim dobrzy? Może w ogóle nie są tacy, jak się dzieciom wydaje? Może niektórzy z nich to potwory w ludzkich przebraniach, którzy porywają albo... zmuszają do porywania? Niestety, chłopiec nawet nie bierze tego pod uwagę. Obwinia o wszystko samego siebie i jest przekonany, że mógł coś zrobić, że gdyby odpowiednio zareagował, Hope byłaby szczęśliwa z tatą i z nim jako przyjacielem.

Wiele lat po wydarzeniach z dzieciństwa Holder wciąż w każdej mijanej brunetce widzi swoją małą przyjaciółkę. Niestety, nie było mu dane jej odnaleźć. Jako siedemnastolatek przeżywa kolejną tragedię. Zabija się jego siostra bliźniaczka, a że miał pewien wpływ na wydarzenia, które mogły ją do tego skłonić, oczywiście czuje się winny. Odbija się to na jego przyszłości, popada w kłopoty, matka przestaje sobie z nim radzić i odsyła go do ojca. Niestety, Holder i tam pokazuje na co go stać, więc po roku wraca do punktu wyjścia i do mamy. Teraz jest pełnoletni i ma zamiar zmienić swoje życie. Koniec ze szkołą. Koniec z ludźmi, którzy go drażnią. Koniec z bólem i wspomnieniami. Jak się można spodziewać, plan spala na panewce i to już w ciągu pierwszych kilku dni. Bo poznaje ją - Sky, dziewczynę, która sprawia, że Holder przestaje się czuć tak totalnie beznadziejny. Oczywiście -
do czasu.

Z każdą kolejną kartą zwierzeń Holdera, utwierdzałam się w mojej opinii na temat samej książki oraz całej serii. To, co wyszło spod pióra Colleen Hoover trudno jakkolwiek sklasyfikować. Obie książki dopełniają się, wzajemnie przenikają i stają się jednością. Losing Hope to nie tylko historia Holdera, ale i znakomite listy do Les oraz perfekcyjne studium uczuć dwojga młodych i tylko z pozoru pewnych siebie ludzi. Losing Hope to chwile, które z pozoru nic nie mówią, ale w rzeczywistości pokazują wszystko. Całość to idealna kompozycja, którą śmiało można polecić absolutnie każdemu.

Hopeless bez Losing Hope nie jest kompletne.

Losing Hope bez Hopeless nie istnieje.

Hopeless i Losing Hope to wybuchowa mieszanka.

Ta seria rozbija czytelnika na drobne kawałeczki i nie pozwala mu się pozbierać, aż do przeczytania ostatniego zdania. Wówczas świat ponownie staje na nogi, ale jest już zupełnie inny i zdecydowanie nie jest beznadziejny.

Sil

* Hurts - Unspoken