Konkursowo 10 - MEGII24

Zupełnie mi się zapomniało :P Prezentuję pracę z drugiego miejsca w Konkursowie 10 :)

KONKURSOWO 10

Tekst z wykorzystaniem 28 tytułów książek i 11 nazw wydawnictw

Siedziałam w tym dziwnym lokalu o uroczej nazwie „POD DWIEMA KOSAMI” już od dłuższego czasu, CZEKAJĄC NA KOLUMBA, który się spóźniał. Popijając aromatyczną kawę, dla zabicia czasu, prowadziłam DIALOG Z DUSZĄ PRZY PAPIEROSIE. Wypuszczając powoli chmurę dymu rozejrzałam się ukradkiem. Na ścianach z niejakim zdziwieniem zauważyłam plakaty promujące nowości WARSZAWSKIEJ FIRMY WYDAWNICZEJ i GRUPY PUBLIKAT. Moja lista książek była już niestety wystarczająco pokaźna, więc odwróciłam wzrok. Skupiłam natomiast uwagę na klientach kawiarni. Przy sąsiednim stoliku dostrzegłam MATKĘ WSZYSTKICH LALEK z całym swoim kramem. Pod jej nogami plątały się TRZY CZARNE KOTY. Uznawszy, że od wpatrywania się w tę menażerię dostanę oczopląsu, zerknęłam w inną stronę. A tam: BLONDYN I BLONDYNKA. „Jak śmiesznie razem wyglądają” pomyślałam. Usłyszałam strzęp ich rozmowy:

– WŁASNY POKÓJ to wielkie udogodnienie, nie sądzisz? – powiedział on.

– CIESZĘ SIĘ TWOIM SZCZĘŚCIEM – odpowiedziała z szyderczym uśmiechem ona. – SOL, przepraszam wolisz nazywać ją Solange, prawda? A więc Solange musi być szczęśliwa. Nawet gdy zabraknie światła. – zachichotała. – Jestem prawie pewna, że Z CIEMNOŚCIĄ JEJ DO TWARZY.

– Jesteś okropna. Szkoda mi twojej drugiej połowy i zastanawiam się DLACZEGO MĘŻCZYŹNI POŚLUBIAJĄ ZOŁZY?

Roześmiała się i konspiracyjnym tonem szepnęła:

– PUNKT WYJŚCIA to pytanie: DLACZEGO MĘŻCZYŹNI KOCHAJĄ ZOŁZY?

– A jesteś pewna, że TEN GRUBY głupek, twój mąż, naprawdę cię kocha?

Zamieszanie przy drzwiach odwróciło moją uwagę. Stanął w nich nie kto inny tylko PAN POTWÓR. Tak pieszczotliwie nazywałam Kolumba. Dla większości obserwatorów zapewne wyglądał komicznie w gumowej masce. (Mówiłam już, że to Halloween?) Prezentował światu twarz małej dziewczynki z warkoczykami.

Zatrzymał się w progu, rozejrzał i dostrzegłszy mnie przy SZÓSTYM stoliku, ruszył tanecznym krokiem w moim kierunku. Chodził zawsze w ten sam sposób, zarówno IDĄC PO GÓRACH, jak i spacerując ALEJĄ BZÓW – w jego ruchach była lekkość i gracja – poruszał się niczym JAGUAR. A twarz, teraz ukryta pod koszmarną maską, nosiła PIĘTNO PRAWDY. A jaka to prawda, zapytacie? Skrzywdziła go wredna baba, ot co!  

Romantyk, z sercem na dłoni, a właściwie Z BUSOLĄ W SERCU wskazującą mu błędny kierunek, facet z CICHĄ WIARĄ W ANIOŁY, które w jego mniemaniu przybierają postać śmiertelnych kobiet – musiał trafić na kogoś pokroju panny P. Dodam, że ten baboch to typowy W.A.B.ik na facetów, a właściwie REPLIKA lalki Barbie. Zemdliło was? Bo mnie prawie! Po całej tej historii, nie bardzo miłosnej, Kolumba okrzyknięto OFIARĄ POLIKSENY. Kilka niezbyt miłych rozczarowań plus akcja z tym koszmarnym babsztylem, które sam Kolumb próbował bagatelizować nazywając je po prostu ZAKRĘTAMI LOSU, odrobinę go przygasiły, przystopowały w romantycznych zapędach. I ten kto go dobrze znał, tak jak ja, widział to wyraźnie.

A panna P., a właściwie POŻERACZ SNÓW (zauważyliście, że uwielbiam wymyślać ludziom dziwne przydomki, prawda?), niech żałuje! Głupia! Nie docenić takiego faceta?

Kolumb zatrzymał się tuż przede mną. Oparł się o stolik, pochylił i modulowanym głosem zamruczał:

– NIE JESTEM SERYJNYM MORDERCĄ. Jestem, jak widać, słodką dziewuszką.

Roześmiałam się bezradnie. Mimo woli.

– KONIEC GRY – zakomenderowałam. – DLA RATOWANIA ŻYCIA, jeśli oczywiście je cenisz, ściągaj maskę.

Siadając naprzeciw mnie, wykonał polecenie. Na jego twarzy malowało się zatroskanie.

– Nadal prześladują cię te warkoczyki?

– Gdybyś je nosił przez tyle lat co ja, też miałbyś uraz psychiczny!

Spuściłam wzrok i moje spojrzenie padło na kartkę, opatrzoną w lewym górnym rogu ZNAKIEM EMOTIKONY w kształcie uśmiechniętej buźki, na której z nudów spisywałam książki, jakie zamierzałam kupić (po spotkaniu z Kolumbem) w małej księgarni o nazwie „OFICYNKA”. Była to spora lista, różnych wydawnictw, z których wyróżniały się, pod względem ilości pozycji, dwa: G+J KSIĄŻKI i NOVAE RES.

Po chwili Kolumb wyciągnął rękę i delikatnie pogładził mnie po policzku. Spojrzałam zdziwiona i w jego oczach dostrzegłam coś nowego. Jakiś blask. I po raz pierwszy przemknęło mi przez myśl, że może jednak UTRACONY RAJ, o którym marzyłam, a który wydawał się nieosiągalny, jest bliżej niż myślę…

– Chodźmy stąd – niemal wykrzyknął, łapiąc mnie za rękę i ciągnąc do drzwi.

Poszłam, bo cóż mi innego pozostało? Wybór był prosty: zajmować się nadal PROZAMI i poezjami, stroniąc od życia lub zająć się Kolumbem i uwierzyć, że on też zajmie się mną.

Dwa miesiące później, już z pełnym przekonaniem mogłam zakrzyknąć, do wtóru z moim Panem Potworem:

– OCALENI. ŻYCIE, KTÓRE ZNALIŚMY odeszło. A nowe, wspólne, chociaż nieidealne, będzie bardzo szczęśliwe!

Urszula (megii24)